خشم را
دالانِ مرگي،
عصيان را
اي كاش
حصار بي‌تجاوزي بود،
هم‌جدارِ آسوده‌گيِ نكبت‌بارِ ما!
ϧ
گامي فروسوي شهامت نهاديم
-خود خواسته-
تا به هاويه‌ي گناهان ناكرده
آتش گردان دوزخي خدا ساخته گرديم؛
جايي اين‌سوي اقتدارگُزيديم
تا
... آخ ...
بپالاييم
زهرِ دروغينِ گزنده‌گاني را
كه نيش‌شان
حتا
عاريه بود!
به خس‌خسِ خرده‌نفَسي قناعت كرديم...
در بيشه‌زار تاريك انسداد
مباد كه تنگي ريه‌هامان
تاب نيارَد
حوصله‌ي سركشِ بادِ كوهستان را؛
...
و گوش‌هامان نشنود
هزارآوايِ جاريِ رودِ جاودانه‌مست را:
- خداي را
اي‌كاش
رنگْ رنگْ شرابي،
خليفه‌اش را
پاره‌ْ پاره‌ْ ناني –حلال- بود،
هم‌عنانِ آب‌ِ حرامِ ما!
مسيح
20 خرداد 82
