سرگردان

از سهولت ِ رابطه‌ها
رها که شدم،
سنگینی ِ سرم را آن‌وقت
شاید میان ِ دست‌های ِ خودم گرفتم!
و هوس ِ سرانگشتان ِ تو را هم
- به سیاق ِ اشراق ِ پیشانی‌ات -
انکار کردم.
پاهای ِ برهنه‌ام،
از وسعت ِ دیدارها که بازگشتند،
دیگر شایسته‌ی راه‌های ِ کشیده‌ی تو بر زمین
نخواهند بود.

خشت‌های ِ شانه‌ام
اعتبار ِ سرزمین ِ کسی نمی‌شود؛
سرگردان می‌شوم
میان ِ شعرهای ِ بی تو ام...

11 فروردین 1388