با همه لحن های ِ از دهن افتاده اش
مرد
حنجره ای راکد نبود
و حدود ِ لهجه اش
به شرقی ترین گوشه ی چشمان ِ کسی می کشید
که کلمه را - برهنه - برای عِقاب می خواست.
.
.
.
کسی باید به او می گفت
که با صدای ِ بلند
دعا می خوانند نه شعر!
مرد
حنجره ای راکد نبود
و حدود ِ لهجه اش
به شرقی ترین گوشه ی چشمان ِ کسی می کشید
که کلمه را - برهنه - برای عِقاب می خواست.
.
.
.
کسی باید به او می گفت
که با صدای ِ بلند
دعا می خوانند نه شعر!
29 شهریور 1388
