من، از نهیب ِ عشق، به ساحل-بمانده ای

درست وقتی به میانه ی ِ زلف ِ تو رسیدم
انگشتان ام زوال گرفت.

کلام ِ در-خود-مانده ام؛
شعر در حزین ِ خاطر ام می خشکد؛
پیش از آن که لعل ات سنگ شود به آفتاب ِ این صبر
بر حواشی ِ کهن-سال ِ دست ام
تعلیقی بنویس!

16 آذر 1388