۶ فروردین ۱۳۸۹

از هزار تکه ام چنگ می زنم

میان ِ انبوه های ِ بی دلالت
مصادفت ِ نبض ِ من با کلام ِ تو
صدایی فاحش است
که صرفن دروغ می گوید!

شعر، گه-گیجه گرفته از این شهوت ِ نفس
که از ارتفاع ِ عفیف ِ کلمه بالا می گیرد
تا شبی
به استقبال ِ تن ات
عهد ِ ماضی را قضا کند.

تا گرگ ِ سرگردان ِ تو شود
این مستسقی
تشنه ی موی-رگی از ماه است!
6 فروردین 1389