پیش از تاریکی

با این که تنهانشین ِ دودمان ِ هزارگذر ِ تو ام
جدار ِ خیال‌ام
از شره‌های ِ نشیب ِ تو اجتناب می‌کند.

روشنایی ِ کم‌مصرف ِ چشم‌های ِ تو
از گزاره‌ی رفتن‌ات
فقط لفظ ِ بی‌پاسخ ِ "من" را -هم‌چنان- روشن نگه داشته.

تمام ِ پاهای‌ام را دویده‌ام...

پیش از آن‌که تاریک شوم
آفتاب‌اش را کسی
- به‌زور -
بالا می‌کشد!

15 اسفند 1387