با نادانی ِ این ابر
به زوایای ِ جان‌سخت ِ حافظه‌ام چکیدبارانی که در انتهای ِ پاییزهای ِ آفتاب‌سوخته مقبور بود.
مثل ِ اسرار ِ شب‌نمی
که استفهام ِ صبح‌گاهی ِ برگ را صیقل می‌دهد،
تا دیگر
دستان‌ام
ساحت ِ منسوخی از عطش نباشند،
به شکل ِ ضربان ِ قلب ِ تو
در چکه‌های ِوسوسه
سقوط می‌کنم!
23 اسفند 1387
