در قحط ِ مشرق ِ مردمکان‌ات،
خورشید
راز ِ نامحرمان ِ زمین است
و شب
- بی‌حاصل -
تظاهر به دوایر ِ دور افتاده‌ی طره‌های ِ تو می‌کند.
تنها
تحیـّر ِ کلمات ِ ناموزون ِ من است
که بر شانه‌های ِ بی‌عهده‌ات دوام آورده
تا کی
از عبارت ِ موعود ِ تو بیفتد!
در قحط ِ مشرق ِ مردمکان‌ات
روزگار ِ من
- غروبْ غروب -
از پایین‌دست ِ چال ِ چانه‌ات
فرو
می‌چکد.
20 بهمن 1387
