تيمار

هيچ آوازي
اندوه ِ آونگي را كه به مردمكان‌ام گريخت،
گردن نمي‌گيرد.

هيچ چشمي
بندي از انگشتان ِ بوالهوس ِ باد‌پيماي ِ مرا
كه نفس ِ كلمات را دريد،
بدرقه نمي‌كند.
.
.
.
من اما
چشم‌هاي‌ام را بسته‌ام
و در طنين ِ واج‌هاي ِ سكوت،
خُنياگر ِ دلهره‌هاي ِ فروهشته‌ي ِ خويش‌ام.

جريده مي‌روم ميان ِ اين همه بي‌عهد‌گي
وقتي
هيچ دستي
كفاف ِ نرماي ِ انگشتان ِ نقش ِ بر آب رفته‌ي تو را نمي‌دهد...

22 اسفند 1386