يادگار

اين بهت ِته‌نشسته در گلوي ِ من،
ميراث ِمي‌زده‌ي ِ نگاه ِ توست
كه هواي ِ خلوت‌ام را تاريك مي‌خواهد.

وقتي نباشي
در تحيـّر ِ بغض‌هاي ِحبس‌شده
خشت‌هاي ِ پيشاني‌ام هم گريه مي‌كنند.

12 فروردين 1387