زير و بم ِ كدامين آواز را
در هزارتوي ِ گيسوان‌ات پنهان كرده‌اي چنين
كه مي‌لرزانند زمان را در تحرير ِ تاريك ِ خويش،
آن هنگام كه آشفتگي‌هاي ِ تابرتا‌شان را
تلنگري به مضراب ِ انگشتان ِ پرخواهش ِ خود مي‌نوازم؟
غريو ِ اين همه غوغا را
در روايت ِ غريب ِ بي‌قراري‌هاي‌ام پريشان كن!
تا بر سپهر ِ پيشاني‌ام
ظلمت‌هاي ِ نبودن‌ات را
با خورشيدهاي سرشار پـُركنم.
26 اسفند 1386
