در شیارهای ِ پیشانی اش پیر می شود شعر ام

سکوت ِ او را
شانه اگر بزنی
به نشانه ی سپید ِ گیسوانی می رسی
که بافتار ِ بلند ِ جوانی را رشته کردند.

با سپیدهای ِ آسیاب رفته ی این ایام
- که فرق ِ ملافه و ماه را نمی دانند -
سخت می شود سَره را از خطوط ِ درهمی بازشناخت
که از شب
منشعب نمی شوند!

5 اسفند 1388

نفس برآمد و کام از تو بر نمی آید

حالا که در شکاف ِ این دقایق ِ آخر ِ زمانی
لحظه ای برای ِ باختن نمانده است،
شک به تنبان ِ من افتاده
و نبض ام
از مصادف شدن با قدم های ِ تو طفره می رود.

می ترسم
از کامی از دستی از طلبی که برنداشته ام.
این جا سرها به جانان که برسند
زود زیرشان بلند می شود!

28 بهمن 1388

درد ِ تو بر اساس ِ تعابیر ِ مباحثاتی ِ خودش قابل ِ ابطال نیست

تن ِ تو
امکان ِ خالص ِ مرگ است
- بی آن که مفهومی محتاط در خود تلقی شود -
شعر ِ من
صدایی اضافه در حلق ام
بی هیچ خاطره ای از آواز های قبلی :
ضمیمه ی الزامن نامعین ِ یک دوره ی آتی ِ سوگ‏واری.

حرف ِ ربط مان را قورت داده ام
یک قطره ی یادآوری هم روی اش؛
وه از نقیض ِ نامتقابل ِ تویی که من ام!

27 بهمن 1388

این دست را بی من بخوان

او به تو شستی بده‏کار است
و تو دست اش را خوانده ای

چیزی علاوه بر دست باید باشد
خطوطی که
همین قدر که نزدیک اند به هم نمی رسند

در شیارهایی که تمام نمی شوند
بیش از حد بر تقدیر اصرار می کنی

حتا نکرد
خطوط اش را بشماری
بدهی اش را نشان داد و رفت!

25 بهمن 1388

قسمت ِ اول ِ گونه های تو مفهوم ِ ارغوان را دست می اندازد

عین این که - درست اواسط ِ هبوط - شیشکی ببندی،
منطق ِ انحرافی ِ عشق ِ تو - از آغاز -
همه ی دیالکتیک های ِ فراق را ناممکن کرده بود؛

حالا که چمدان ات را باز کرده ای
و چشم های ِ خاک گرفته ام
هوای ِ ارتفاع ِ نگاه ِ تو را کرده،
انگشت ِ اجازه ام
شرایط ِ امکان ِ خویش را خواهد یافت؟

25 بهمن 1388

می شکنند از زبری کلمات ما

گاهی
دریاهای ِ آدم آب می رود
آسمان های اش کوچک می شود
جنگل های اش طعمه ی حریق؛
ممکن است ماتحت اش هم مختصری التهاب شود
اما من
اقیانوس را کشیده ام با چند فواره ی اضافی
آسمان را با دو بال ِ بیش تر
و جنگل را با اندوخته ی احتیاطی ِ یک باغ
حتا یک بسته ی مخصوص برای سوختگی های ِ سطحی

ام‏روز را باور نکن
جایی برای پـ ریدن اگر باشد
گور ِ همین حرامیان است
که سنگ ِ قبرشان
از جای ِ پاهاشان به مراتب کوچک تر است.

23 بهمن 1388

به رنگ ِ تازه خو کرده ایم

این رگ ِ مبتلا به خون در ما
تعبیر ِ خواب ِ آخر ِ سهراب است.

تقصیر ِ بندهای ِ نخ نمای ِ شما نیست
اگر این پنج شنبه
شیبی متمایل به آزادی دارد!

22 بهمن 1388

حقیقت ات را از باد ام

این خشم
چکیده ی یک مشت درد ِ ساده نیست
تا تو نقطه های ِ درد را بشماری
جنون ِ ما می زاید!

تو را انگار
- پیش از آنی حتا که ابلیس را به تخت ِ خدا وصل کنند -
از تخم های ات آویزان کرده بودند
که با امکان ِ تنها یک دست
آن طور عقوبت ِ وارونه ات را لمس می دیدی!

شام آخر را خوب بخور
ما اگرچه در کار ِ شکستن ِ اصنام نیستیم
ولی از فردا عرضه ی توحید متوقف می شود!

21 بهمن 1388

فارماکون

رنج
بیرون از متن روی نمی دهد
آن هم که از زندگی ات رخت بر بسته
دست های ِ من هم بالغ اند :
روی هم گذاشته ام شان و رفته ای ...

با جنون ِ تصمیمی که تو داری
می ترسم که ندوی میان ِ حرف های ام
تا نقاهت ِ هر لغت را آغشته کنی به وهله های ِ تلخ ِ کلام ات



چه می کردی اگر می دانستی شعر به غلط کردن افتاده است؟!

20 بهمن 1388

دست از ثانیه ها می شویم/ چروک می شود

زمان ِ تحقق ِ تو
پامال ِ تمام ِ لحظه هایی ست
که با ویرانی ات مصادف شدند.

چه خیانتی به خواب کرده ام
که مدام صحنه های ِ تو را تکرار می کند؟!

16 بهمن 1388

به نقاهت ِ انتظار می‏روم

گاو بودم
و این موعود-باوری ِ لال را پای ِ حرف ِ تو کاشتم

به عمل نیامد!

هر فردا
بشارت ِ محتضری‏ست
که از وعده‏ی تو می زاید.

15 بهمن 1388

ژان والژان

در لغتی که به دوش می کشم
لو می روم
بگو
تا جعل ِ گونه های ِ تو
چند دفتر ِ شعر باقی ست؟

14 بهمن 1388

استمنـ ـا

از میلی مطرود
چشم ها به ورای ِ اقناع خیره ماند
تا خطوط ِ تلاشی
به وقوع ِ چنان تخصیصی مجال دهند
که خود را به توان ِ تکرار ِ "تن" تسلیم می کرد
و کسی نمی دانست
این خود-آمیزی
حسی مضاعف از فقدان ِ تن ِ تو بود
که دو سطح ِ عریان از اندام ِ مرا
ضمیمه ی یک دوره ی آتی ِ بی تفاوتی می خواست.


حالا سبک-سری های ِ دستان ِ من
جای ِ بافتن ِ موهای ِ تو
به آینه ی قدی پشت می کنند!

13 بهمن 1388

هوای تو دست به دست می شود

حالا که حنجره ی من
میلی خودخواسته به ابتلا دارد
کسی شنوایی ِ متعاقب ِ تو را
- در تعیـّن ِ محتوم اش - زیر سوال می برد.
تو که این آواز را از بری
بر گلوی ِ چه کسی مسح می کشی؟!

ماه ِ ناتمام ِ امشب
به تمام ِ گرگ های ِ جهان حسودی می کند.

12 بهمن 1388