شرح مجعول تو نوشته می شود خوانده نمی شود

اگرچه وقوف ِ شاخه ها
حاکی از پایان ِ برگ نیست،
سکوت ِ تو را تحت ِ لوای ِ "انگار" نوشته اند.
برگ از برگ تکان نمی خورد
کوچه را پاک کرده ام از دلالت و طغیان
گوش های ِ عنایت-یافته بازی در نیاورند،
کار تمام است!

10 بهمن 1388

نشانی ام را از گرینویچ جمع کرده بودم

وقتی فاصله
ساختار ِ صوری ِ وصال را تعیین می کند
اختلاف ِ نصف النهاری
تعویق ِ عجولانه ای ست
که از فضایی حاشیه ای که به آن تخصیص یافته سر باز می زند.

ابطال ِ زمان
نیاز به تعابیر ِ مباحثاتی ندارد
آن هم حالا که هجرت ِ بی مبدأ ِ تو
استبداد ِ حضور ِ خود را
با ثانیه های ِ ملایمی که از جانب ِ دریا می آید
تثبیت می کند.

3 بهمن 1388

دیازپام

بی خواب شده ام

بگو
به آن زنی که آن طرف ِ آب
از دقیقه های ِ راحت ِ من لنگر کشیده
هجران
بلایی کم خواب است؛
به رغم ِ راهنمای ِ داخل ِ بسته ی آرام بخش
- قرص - روی ِ پای ِ خودش می ایستد!

30 دی 1388

مرتکب ِ این آنارشی ِ مسؤولانه من ام

نگارشناسی
با قید ِ احتیاط
به حصول نمی رسد
به سطحی نومیدانه از استدعا شاید

چشم ات به اتفاق ِ تازه ام باشد
کشتن ِ عاشقانه های ِ تمام ِ نسل ها با من!

28 دی 1388

به مویی از تو لخته می شود رگ ام

تمام x-ray ها حافظه ام را یک جور نشان می دهند.
فاصله
رگ ِ پاره ای بود
که فقط خاطرات ِقَدّامی ام را به حراج گذاشت.

تو از استنتاج ِ حلقه های گیاه
برای ام طبیعی تر بودی
حالا توی ِ دور-از-جان ِ هر جهنمی هم که باشی
خطوط ِ پیشانی ات را از برم!

27 دی 1388

پروتروژن

من با درد ِ پشت ام قراری گذاشتم
که سخت ترین کار ِ دنیا
برخاستن پس از نشستن نباشد.
سر ِ قرار نیامد!
با این تقلای ِ تجویزی چه کنم؟!

27 دی 1388

مکتوبی ست آویخته از لب های ِ تو

در کالبدی که مدام لو می رود
استخوان ترکانده ام
افتاده ام روی ِ دنده ای معوج
به حنجره ام چسبیده این بغض ِ لال که تعبیر ِ بی حاصل ِ لب هاست

می ترسم اندام ِ انضمامی ِ تو
غبطه های ِ معوّق ِ مرا به لبه ی عافیت-طلبی ِ محض بکشاند!

ثانیه ای از آخر ِ زمان لازم دارم
این قفس ِ تنگ
مقیّد تر از آن است که به وصله ی ملکوت بچسبد
نام من از دفترتان خط بخورد چه می شود مگر حضرت ِ روزگار؟

26 دی 1388

بستان قدح از دست ام ای مست که من مست ام

سیاهی ِ موهای تو از پیش مُـفرط است
این فقط
تار مویی ست
که تکلیف ِ سرخوشانه ی معناباختگی را
- آن سوی ِ حسرت و فاصله - "روشن" کرده است.

شاید من اولین محقق ِ امور ِ همواره زنانه نباشم؛
باور کن اما
تو بر توی ِ گیسوان ِ تو
چیزی بیش از جمع ِ جبری ِ حلقه هایی ست که در متون ِ کهن آمده :
رسمی پیچیده در لایه های ِ معما
که - صرف نظر از تعمیمات ِ مفروض ِ اندام ات -
قیاس ناپذیر می ماند!

25 دی 1388

کار ِ چراغ ِ خلوتیان باز در گرفت

برآیند ِ بُرش های ِ نمادین ِ حضور ات
هویتی ست ارجاعی
اقامتی کوتاه
تا در سیاه ترین موی ِ عالم
با حد اقل ِ استفاده از رستاخیز
معاد کنم.

به مفهومی تعمیم یافته از قدم های ات فکر می کنم :
حالا که طالع ِ تو را تا پایین-دست ِ این سیاره جا به جا کرده
به کف ِ دست های ِ من هم خواهد رسید؟!

23 دی 1388

امشب، شب ِ آن نیست که از خانه روند

بازگشت ِ تو یک "حضور" نیست
وقفه ای بدون ِ اختلال ِ هویت در گردش ایام است
که بی زمان می ماند.

حالا که بعد از ظهر
مناسبتی معوّق از روزهای ِ آینده را پایه گذاشته است،
چرا اعلام نمی کنند
خصلت ِ دستان ات به همیشه گی ِ آب و هوا نیست؟
چرا نمی نویسند
شیارهای ِ حافظه ام
حاصل ِ اتلاف ِ فعالیت ِ استمـــــــــــــناوار ِ شیب ِ فراموشی بوده است؟
چرا رگ های ِ مرا
- تا صفر ِ مطلق -
برای ِ هزاره ی بعدی ذخیره نمی کنند؟

22 دی 1388

گرچه خون می چکد از شیوه ی چشم سیه اش

انگار چیزی از کام ِ تو کم داشتم
نفسی که فرو ندادم
انگار از تبادل ِ تبی داااااغ بود

حالا که پلک های ام
به رغم ِ تصمیم تو
پیش-باز ِ مناسبتی گرفته اند
خواب های ِ پیش از موعد ام اعتراض می کنند

به شمایل ِ کلام ات
شعر، تنها تأمل ِ بی پایانی ست
که جنون ِ تصاحب ِ تو را مفرط می کند :
گزافه ای مشدّد -شبیه تخریب -
بر سرگذشت ِ خوانش-ناپذیر ِ میل ِ من

برای ِ من
- که هرگز یک بازگشت ِ زنانه ندیده ام -
تسلیم ِ معوق ِ تو
مجال ِ تعمیم-یافته ای از فراق است!

21 دی 1388