از نفسی که نمی افتد

قحطی ِ جود ِ شما تمامی ندارد
آب-روی ِ مرا پس بدهید
خرج ِ جرعه های ِ گلوگیر ِ باده ی اجدادی ام کنم
چه کرده ام مگر
که سایه ام را تیرباران می کنید؟
من که رگ ِ خواب ام را روی ِ دست ِ شما نصب کرده بودم
قبر ِ آن را دیگر خودتان بکنید
من نفس های ام را برای ِ رقصیدن بر گور ِ حافظه ام لازم دارم!

29 مهر 1388

تازه این ابتدای واژه است

مرتکب ِ سقوط از چشمان تو ام
رگ های ِ خونی ام را به سیخ کشیده ام
معطوف به جنازه شده ام
تا خود-آزاری ام را جبران کنم!

قرائن ِ مجعول ِ تو را رقم می زنم
بوی ِ شیر می داد دهان ات
به کناره های ِ اقرار نمی رسند
هوای ِ تو هرس نمی شود

گواهی ِ همه ی دقیقه ها را هم ضمیمه کنی
قتل ِ این پلک های ِ خسته را
زنجیر ِ تو فاش نمی کند
هیچ کس نمی داند
جنایت ِ بالینی ِ تو یک حوض ِ آبی بود!

28 مهر 1388

دل ام هوایی ِ آن راوی ست که میلاد ِ تو را می نوشت

پیشانی ِ من
از اول اشتباه طرح شده بود
وگرنه دیوار ِ تقدیر
به شانه های ِ من هم نمی رسید.

هرچه ساعت خواب ام را تغییر دادم
اعتماد ِ گشاد ِ واژه ها به عزم ِ بلند ِ پاشنه های ِ تو گیر نکرد
و مردمک های ِ فلزی ات
رخنه ای به راه های ِ متنافری شد
که حاشیه های ِ عبور ِ تو تسخیر اش کرده بود.

دیگر به ندرت بیدار می مانم :)

من که به پله های ِ اضطراری پناهنده شدم
می ترسم اما
درد ِ مشترک
به قدر ِ خاطره ی مشترک قابل اعتماد نباشد!

26 مهر 1388

پاییز

پاییز
اتفاقی درونی ست
و این سرمای ِ تجربی
هوای ِ هیچ کسی را اثبات نمی کند.

روی تابلویی که سرنوشت ِ تو امضا کرد
نقش ِ انگشت ِ من
تاکیدی به دل-واپسی های ِ گره-کور بود.

این جا همیشه فصلی برای ِ سال سینه چاک می کند
و این هوای ِ بدلی
احمقانه ترین جنس ِ شباهت است
که سرما را - رشته رشته -
به اعصاب ِ پاییز تعلیم می دهد.

23 مهر 1388

می خواستم مرگ ِ تو را اعلام کنم

موی-رگ های ام نازک تر نمی شدند
وقتی از دیوار ِ حاشا پریدی
با آن جفت های ِ ظفرمند ِ انکار
که گرچه برای پوست ِ من مُسری نبود
اختلاف ِ دمای ِ شدیدی را در حافظه ام ثبت کرد
که بخشی از خداحافظی ات را
زیر ِ آن منجمد کرده بودم.



می گفتند دزدیدن ِ خواب ها را از بر است آن زن
حیف که پلک های ِ بی قرار
پنجره های ِ آخر ِ خواب ِ من بود !

22 مهر 1388

این اواخر از رگ من می سوخت

ما آیات ِ انحطاط ایم
این رو به رو
فقط قرص های ِ توی ِ کابینت سفید است
و این چینی ِ شکسته
که از وظیفه شناسی ِ یک الاغ ِ پیر ارث می برد
مثل ِ روز ِ اول نمی شود
چه رسد به استخوان ِ موذی ِ من
که حنجره بند ِ تو بود
حالا که شکست
لای ِ زخم ِ کسی نرود!

21 مهر 1388

نقد

مجموع ِ خاطر ِ پریشان ِ تو نیستم
تاوان ِ مکرر ِ اشتباه ِ من نباش
کاری هم به انتشار ِ قصد های ِ پیراری ِ من نداشته باش!

در صرافی ِ این ایام
با این همه چشم ِ پُرنیرنگ
آهنگ های ِ اولیه
زود از سکه می افتند.

20 مهر 1388

با گلوی ممنوعه دار ِ تو را افراشته ام

من زندان ِ تو ام آسمان!
که حدود ِ دم به دقیقه ام
آفتاب ات را
- به وقت تنبانی ِ اشراق و عبور - حبس می کند.

سفر
جُرم ِ بلند ِ قدم های ِ او بود
و من
- که جنون ِ دست نخورده ام
خون ِ هفت ساحل ِ به گل نشسته را مکیده است -
زور طناب ام
به امواج تو که می رسد.

سفر
بیدارباش ِ رگ های من است
که قتل ِ لکه های ِ سفید ِ تو را
- از پیش - به گردن گرفته ام.

15 مهر 1388

در آفتاب مرداد هیزم نبود

باران ِ این ایام را هم که تن می کردی
کفاف ِ خُلق ِ عتیقه ی او را نمی داد
من رفتار ِ خشک ِ علف های اش را خوب تر می شناسم :
حریق ِ مبتذل ِ روزهای ِ تو
ربطی به آتش زدن ِ آن ها نداشت!

14 مهر 1388

سنگی که گونه اش سفید بود

وقتی معجزه
از چروک های ِ ضخیم ِ پرده افتاده تر است
پنجره
به دلیل ِ پسند ِ کوچه نیست
که احتمال ِ چشم انداز را تخمین می زند.


قحطی-کشیده ی دستان ِ تو ام
سخاوت ام اما
در ملتقای ِ سکوت و تقدیر
خشتی از خودم
بر دیوارهای ِ هر پس-کوچه ات نهاده ام
تا معجزه
گور اش را پیدا کند!

8 مهر 1388