یار جگرخواره ی پا بر سر ِ لوامه ی ما

جنون ام را
زیر ِ دامن ات به زنجیر می کشم
و نام ِ تمام ِ زنانی را که دوست دارم
به گل های ِ لال ِ پیراهن ات کوک می زنم.

تا حیثیت ِ بازوان ِ تو را از فواره های ِ هرجایی اعاده کنم
شبی
آسیمه
استحقاق ِ تن ات را
از باغ و ریحان پس خواهم گرفت.

7 دی 1388

ashura

خیابان ِ چارشنبه تنهاست
و مرگ ِ پاشیده بر تن اش
اعتقاد ِ بی سابقه ای به معجزه دارد.
روی ِ دست ِ خودم بلند می شوم :
رنگ ِ پرچم از رو می رود
و یک تار موی ام اختشاش می کند.

ما - علارغم ِ شعله های ِ الکن ِ شما -
سوختیم
مراعات ِ لهجه های ِ "خاکستر"ی ِ شما را هم نکردیم
که تنها آ..شورا می دانست
خون
تکثیر ِ زندگی ست.

کنترل ِ یک تار ِ موی ام را از دست داده ام
به کوچه های ِ اختشاش پرت می شوم!

9 دی 1388

apocalypse

روبروم "عکس ِ پاره" ای از انزال های ِ قُدسی
که "علامت" ِ نفرت را
تا دسته به تاریخ فرو کرده اند.

شمس و سبحان ِ تصنعی
- روی هم رفته - برای ِ مصحف، ضرر داشت
تقدس
تُف ِ سربالایی بود
که درست بر سر ِ اتلاف ِ نفس ِمان افتاد.


نگاه کن!
پا روی ِ کلاه-خود ات گذاشته آسمان
و زمین
شبیه ِ دهانی مجهول است
که برای ِ ای-کاش-بلعیدن ات بهانه می آورد!

8 دی 1388

supplement

دنیا برای ِ انتقام، زیادی کوچک است
و نفرت
کفاف ِ نواله ی تو را نمی دهد.
دیکتاتور!
چه قدر به ساحت ِ تو ریده باشد آدمی خوب است؟

6 دی 1388

پنهان نگردد این رو، گر صد هزار پوشی

ثانیه های ِ آخر
یکسره به مقایسه ی رنگ ِ پوست ِ تو با گندم زار گذشت.
برگرد :
به ضرب الاجل ِ تیره ی چشمان ات بده-کار ام!

26 آذر 1388

این بار چو هر باری، بی بار نخواهم شد

بهای ِ دست های ِ کال ِ من
- طبیعتن - همان عهد ِ عتیق ِ تو بود.

به رو بنده های ِ عاریتی سپرده اند
طوری چشمان ات را بگیرند
که اثری از زاویه ی دید ِ من نمانَد.

چه کنم؟
چاره ای جز مصادره ی تقویم ندارم :
هزاره ی بعدی را دسته می کنم
لایه ای از نام ِ تو را بر می دارم
و به عطف ِ آن می کشم.

25 آذر 1388

ای دیده پاس دار، که خفتن حرام شد

رؤیای ِ صادقه؟
!
بیش تر به اجزای ِ موقتی ِ چُرت ِ نیم-روزی شبیه ام
که از سر پراندی.

گفته اند پشت ِ خواب ِ این کلمات
درون ِ گوری قابل تأویل
مؤلفی مرده است؛
نمی دانند حروف ِ باخته ام
با تابوت، غریبی می کنند.

دارم از دامنه ی موجی از اصالت ِ صدای ِ تو حرف می زنم
که برای ِ بیدار-باش ِ قیلوله ام
ضرورت دارد!

24 آذر 1388

آب ِ حیات می رود، ما تن ِ خویشتن کشان

شعر
دگردیسی ِ رو به اتمام است
تنها
احتمال ِ تن ِ تو ست
که به وقوع ِ کلمات برکت می دهد.

23 آذر 1388

آن چشم خواب آلوده خواب از دیده ی ما می بَرد

حتا خوش-نویس های ِ تجربی هم می دانند
که حروف ِ نام ِ تو را نمی توان کشید؛
پس چرا هر شب
نام ات به پنج ِ صبح می کشد؟!

22 آذر 1388

ما را پس از این خزان، بهاری دگر است(؟)

دیری ست تاب ِ موی ِ تو
با نسبتی طولانی از طاقت ِ من خویشاوند است.
آن چه به من تعارف کردی
نیمه ای از تقویم بود
قسمت ِ من اما
شکن در شکن ِ پاییز است!

21 آذر 1388

هان بنوشید دم به دم می ِناب

خاک ِ از غایت افتاده ی زمین ام
که با وجود ِ خلق ِ تنگ ِ تقدیر ِ تو
از طرح ِ جدید ِ ستاره ها با چهره ای گشاده استقبال می کنم
تا برای ِ فردا
بخت ِ تازه ای را بیازمایم.

بگو منافذ ِ دعاهای ِ کهن-سال را کیپ ببندند.
حوصله از آسمان ِ دیروز ام رفته است :
بهشت
سرزمین ِ بی پدری ست که هبوط ِ آدم را در می آورد
برای ِ طالع ِ من
چند سرنوشت ِ اضافه تر مهیا کنید!

20 آذر 1388

من سیر نی ام، سیر نی ام، سیر نی ام

نفرین ام کرده ای در انتظار بمانم
من!
که با اطمینان
کنار ِ صخره های ِ صبور و گم-نام به دنیا آمده ام.

از این به بعد
تا روزی که هجاهای ِ بی اراده ام گم شوند
تو کلید-واژه ی تعبیر ِ ناتمام ِ من ای!

19 آذر 1388

ای زلف ِ شب-مثال اش، در نیم-شب سحر کن

می گویند خوابی از من را رو کرده اند که حرام است
نمی دانند حرام
این شب هاست که با تو تن نمی شود!

18 آذر 1388

خیزید که از عشق، غرامت برخاست

همین که اشاره ای - شبیه ِ اشتیاق -
از انگشتان ات جاری شود
شروع می شوم :
سنگ ها ستایش ام می کنند
که روی ِ زمین بمانم
و ستاره ها
التماس ِ دعا و الماسی را دارند
که بر چشمان ام لو می رود ...



همین که در هجر ِ تو آفتاب، خاکستری ست
حیله ها
روی ِ دستان ام هیچ می شوند.

17 آذر 1388

من، از نهیب ِ عشق، به ساحل-بمانده ای

درست وقتی به میانه ی ِ زلف ِ تو رسیدم
انگشتان ام زوال گرفت.

کلام ِ در-خود-مانده ام؛
شعر در حزین ِ خاطر ام می خشکد؛
پیش از آن که لعل ات سنگ شود به آفتاب ِ این صبر
بر حواشی ِ کهن-سال ِ دست ام
تعلیقی بنویس!

16 آذر 1388

بگشود نافه ای و در ِ آرزو ببست

گم شده بودم
نه عصر
نه در خیابان
تو از لخته های ِ نور نشان گرفتی
من از کوزه های ِ
............................ تاریک ِ
.......................................... گلی گول خوردم که خود سرشتم!


مرا میهمان ِ آوازی کن
با سلوک ِ واژه ای
که بال ِ شب-پره ای تثبیت اش می کند.

15 آذر 1388

به درد تو سری می باید

مقدمه نیاز ندارد

محض ِ اختصار
لازم بود که عاشق شوم.

14 آذر 1388

شب فراق تو هر شب که هست یلدایی ست

شکیبایی ات
نقش ِ برجسته ی اضطرار ِ محض ِ من است
که به هیأت ِ مرگی
از حاشیه ام تمایز یافته.

کنار ِ تو
وهله ی تعیّن-ناپذیری خوابیده
که به تلاقی ِ یراق های ِ پنجره شک برده است
با "دوست ات دارم" هایی که چفت ِ آن نمی شوند.

واژه های ِ قدیمی بلاتصمیم مانده اند
پا برهنه
توی رگ های ِ من دویده ای
و به خواب ِ آخر رسیده ام.

13 آذر 1388