يادگار

اين بهت ِته‌نشسته در گلوي ِ من،
ميراث ِمي‌زده‌ي ِ نگاه ِ توست
كه هواي ِ خلوت‌ام را تاريك مي‌خواهد.

وقتي نباشي
در تحيـّر ِ بغض‌هاي ِحبس‌شده
خشت‌هاي ِ پيشاني‌ام هم گريه مي‌كنند.

12 فروردين 1387

ذيالكتيك

نه دشنه بود
نه مستي؛
آن‌كه هواي ِ نشئه‌ي زمزمه‌ را قطعه قطعه مي‌كرد،
انطباق ِ لب‌هاي ِمن بود
با خطابه‌ي ِ شقيقه‌هاي‌ ِ تو!

11 فروردين 1387

خاطره

از باراني كه در لهجه‌ام جا مانده
سراغ ِ خيسي ِ نفس‌هايي را مي‌گيرم
كه نيم‌شبي
در طلسم ِ حنجره‌ام شكست؛
و دست در گريباني شست
كه مأنوس ِ حس ِ چاك‌چاك ِ پيراهن‌ام بود.

هنوز خاطره‌هاي ِ حوالي ِ گردن‌ام
طعم ِ تشنه‌ي ِ عطر ِ تو را - دست به دست - مي‌برند،
و اتفاق ِترك‌خورده‌ي لبان‌ام
هنوز
حكمت ِسپيد ِپيشاني ِتو را تفسير مي‌كند.

كاش
رد‌ّ ِ تيغ ِلب‌هاي تو
بر گلوي‌ام
مستدام شود!

10 فروردين 1387

تعليق

مثل سرنوشت ِ يك زخم
كه لحن ِنمك لابه‌لاي آن‌ جا مانده،
دل‌تنگ ِمرگ مي‌شوم.
و روياي ِمهيب ِ آبشار
تاويل ِ خواب‌هاي ِ منقضي شده‌ام را فرو مي‌بلعد.

با اين همه
پنجه‌هاي ِ تعليق‌ام
هنوز هم از افق ِ سوخته‌ي ماه آويخته‌اند؛
لب تـَركـُني يا نه
هنوز هم دلواپس ِ بازوان ِ باريك‌ات مي‌شوند.

كاش
در بيماري ِ هجر تو
درمان ِ قاطعي كشف مي‌شد.
كاش
در طلسم ِ اين همه جاده
راه ِ رفتن‌ات مي‌شكست.

9 فروردين 1387

اشراق

وقتي بغض‌هاي ِ هزارساله
در كهنه‌-پيله‌هاي ِ تنيده به خود
خواب ِپرواز را برمي‌آشوبند،
بنگر
چگونه در بافه‌هاي ِ جواني ِ خود پير مي‌شوم.


تمام شعرهاي شرجي‌ام تشنه‌اند
و سرودهاي‌ام
- يكسره-
آواي التجا شده.
سـَقاي ِسيم ساق!
به اشراق ِسرانگشتان‌ات
شأن ِ نزول ِ باران را در تشنگي ِ برهنه‌ي ِ تن‌ام بميران!

8 فروردين 1387

يغما

نقره‌اي ِ نگاه‌ات
چشمان ِ مرا
كه در پشت ِ ديوار ِ دل‌ات جا مانده،
- به شبيخوني - تا قعر ِغم‌زده‌ي خود مي‌‌كشاند
تا زمان ِ عاشقي را
در شفافيت ِ محزون‌ترين جفت‌هاي عالم حبس كنم.

تا در گهواره‌ي چشمان ِ تو قرار گيرم،
به ناآرام‌ترين طوفان‌هاي‌ات مي‌گويم
هنوز مي‌خواهم
شب‌هاي ِ نيامده‌ي خواب‌هاي‌ام را برآشوبند.

مهربان!
من پر از برگ‌هاي ِ ريخته‌ام!
با اين همه
براي باد‌هاي ِ شبا‌هنگام ِ تو
برگ‌چه‌هاي ِ نورس ِ تمام نشدني دارم.
شريان‌هاي ِ تن‌آسايي‌ام را
در روايت ِ فصول ِ دلتنگي بـِد‌َر!

7 فروردين 1387

راز

كسي بايد بداند
چگونه مي‌شود تو را از دست‌ نداد.

ارغوان‌ها
- باريك و بلند -
در روشناي ِ طلعت ِ تو صف كشيده‌اند
تا سرخي ِ خود را به رونق ِ گونه‌هاي‌ات ببخشند.
نرگس‌ها
در سوداي ِ ابري‌شان
روياي ِ برهنه‌ي باران ِ چشمان‌ تو را مست مي‌شوند.
بادها يك‌سره مي‌وزند،
و افشاگرترين زنبق‌ها هم - حتا -
به من نمي‌گويند
چگونه بوي تو را
- كه از محزوني ِ نفس‌هام شـُر‌ّه مي‌كند- حبس كنم.
.
.
.
كسي بايد راز ِ نگه‌داشتن‌ات را بلد باشد.

6 فروردين 1387

تشنه

اين ابرها
يائسه هم كه نباشند،
باز باران در زهدان‌شان خفه مي‌شود.

من اما
- گستاخ-
از زير ِ صخره‌ها قد كشيده‌ام،
و از خنده‌هاي ِ ترك‌خورده‌ي هيچ بياباني امان نمي‌خواهم.
چرا كه ريشه‌هاي‌ام را
در اعماق ِ مذاب ِ تو گسترده‌ام!



در تشنگي اين اوقات
ببارند يا نبارند ابرها،
سيراب نمي‌شوم!

5 فروردين 1387

تكرار

من آن آه‌ام
كه از نـَفـَس ِ گرم ِ تو بر جدار ِ شيشه جا مانده؛
هر صبح
به هيات ِ شبنمي بيدار مي‌شوم و
هر شام
با نوازش ِ خطوط ِ موزون ِ سرانگشتان‌ات
به خواب مي‌روم...

4 فروردين 1387

رخوت

صداي ِ ماه ِ تمام
امشب
در رگ‌هاي ِ گردن‌ام پيچيد؛
باد ِ بي‌محل
خواب ِ پرده ها را برآشفت؛
و چيزي شبيه جنون
باز
در بيداري ِ لحن ِ نرگس‌ها دويد،
تا سراپا تشنه
گلاب‌پاشان ِ سرانگشتاني را - تمام - بنوشم
كه ماهي يك بار باكره مي‌شوند و
سمت‌شان اگرچه به جانب ِ من نيست،
جانب ِ مرا نشانه رفته‌اند!

از رد‌ّي كه بر گلوي‌ام جا مانده مي‌پرسم:
روشناي ِ آوازش را چشيدي؟!

3 فروردين 1387

غائله

در شبانه‌هاي ِ بي‌هنگام‌ ِ من
هنگامه‌اي برپاست
كه تمام ِ عاشقانه‌هاي ِ جهان را
به شيوه‌ي ِ پرآشوب ِ خود مي‌خواند.



ارغوان‌هاي ِ سرخ
در باكر‌گي ِ گونه‌هاي‌ات شراب مي‌شوند
تا تقطيع ِ التهاب ِ نفس‌هاي‌ام را
در بيداري ِ بستري كه بوي تو را نمي‌دهد مست شوم.

شيارهاي ِ نازك ِ اطراف ِ چشمان ِ غم‌زده‌ات،
شبانه‌هاي‌ام را كه هاشور مي‌زند،
هنوز هم مي‌خواهم
تقدير ِ هر اتفاقي
روشني ِ نگاه ِ تو باشد.



جايي ميان شبانه‌هاي بي‌وقت
قيامتي برپاست
كه غائله‌ي ِ رستاخيز ِ تمام ِ عاشقانه‌هاي ِ جهان را
مقبور ِ معاد ِ خود مي‌خواهد.

2 فروردين 1387

بهاريه

مي‌بينم‌ات
با همان چشمان ِ روشن
كه بلند
ايستاده‌اي در تحويل ِ سال‌ام...

سطرهاي ِ سپيد را
- به وسعت ِ شبانه‌هاي ِ بي‌خواب ِ يك‌سال - جمع كرده‌ام
تا به برازندگي ِ بكر ِ گيسوان ِ تو
كه عرياني ِ واژه‌هاي ِ گنگ ِ مرا تيره‌تر از خويش مي‌خواهند بيارايم‌.
.
.
.
مي‌بينم‌ات
با همان پولك‌هاي ِ طلايي ِ هزارآواز
كه نرمه نرمه غرق مي‌شوي در اضطراب ِ محبوس ِ حنجره‌ات؛
و هيچ كس نمي‌داند
كه امسال
عيد هم حتا
عيد ِ تو نيست.

1 فروردين 1387

آواز

صداي‌ات
بر انقباض ِ حنجره‌ام كشيده مي‌شود
تا در برهنه‌گي ِ واژه‌ها
نام‌ات
سر‌نوشت ِ هرچه آهنگ‌هاي ِ ناسروده شود.

نرمه نرمه جاري مي‌شوم
در خنكاي ِ لحن تو
كه در رگان ِ تب‌دار ِ بيداري ِ اين اوقات
آب ِ حيات مي‌دواند؛
و عطر ِ وحشي ِ زنبق‌هاي ِ نو‌رس
كه گواه ِ تازه‌ي اتفاق ِ صداي ِ توست بر يائسگي‌هاي ِ فصل ِ كهنه،
بر بريدگي ِ نفس‌هاي‌ام تنيده مي‌شود.



نگاه كن چگونه در ترانه‌ي حضور ِ تو دست و دل‌ام مي‌لرزد.
به ارتعاش ِ دل‌پذير ِ آوازهاي ِ روشن‌ ِ هميشه‌ات
از سايه‌هاي ِ غم‌زده‌ي اين اوقات رهاي‌ام كن!

29 اسفند 1386

بشارت

تا از لامكان ِ جست‌وجوي ِ تو
سرك بكشم به لحظه هاي ِ بي‌غش ِ پيشاني‌ات
از پسغوله‌ي تاريك خود بيرون مي‌خزم
و زمزمه‌كنان
از رديف ِ پله‌هايي كه پاگرد ندارد بالا مي‌آيم.
.
.
.
نردبان، كفاف ِ اين آسمان - كه اوج مي‌گيرد مـُدام - را نمي‌دهد؛
نفـَس ِ زمزمه‌ها به شماره مي‌افتد،
تا از موج ِ بوالهوس ِ خواستن‌ات سرازير شوم.

چشمان‌ام را باز مي‌كنم:
من مانده‌ام
با لحن ِ تيره‌ي ِ نيم‌شب و
بشارت ِ پرپر ِ نرگس‌ها
كه روبه‌روي ِ نيمه‌ي ِ تاريك‌ ِ نبودن‌ات نمايان شده‌اند.

28 اسفند 1386

تعبير

در آسيمه‌گي ِ اين شب‌ها
تو خواب ِ معاد ِ آدم را مي‌بيني و
من
كابوس ِ انتظار ِ گـَرد ِ بي‌مرگي ِ استخوان‌هايي را كه باد
- بر فراز ِ تپه‌هاي ِ تك‌درخت
با آن همه بيهدگي ِ دخيل‌هاي ِ بسته به اندام ِ كهنه‌شان -
با خود مي‌برد؛
در هياهوي ِ د‌َمامه و سوگ ِ دهل
كه تعزيت ِ هجراني ِ اين ايام را
به خاكستر و خروش نشسته‌اند...
.
.
.
كسي بايد به من مي‌گفت،
پيش از آني كه فراموشي
به اعماق ِ بكر ِ حافظه‌ام تجاوز كند.
كسي بايد مي‌گفت
كه امشب
رستاخيز ِ آدم است
و
فاصله،
شاه‌راه ِ پيوستن ِ من به توست!

27 اسفند 1386

تلاطم

زير و بم ِ كدامين آواز را
در هزارتوي ِ گيسوان‌ات پنهان كرده‌اي چنين
كه مي‌لرزانند زمان را در تحرير ِ تاريك ِ خويش،
آن هنگام كه آشفتگي‌هاي ِ تابرتا‌شان را
تلنگري به مضراب ِ انگشتان ِ پرخواهش ِ خود مي‌نوازم؟

غريو ِ اين همه غوغا را
در روايت ِ غريب ِ بي‌قراري‌هاي‌ام پريشان كن!
تا بر سپهر ِ پيشاني‌ام
ظلمت‌هاي ِ نبودن‌ات را
با خورشيدهاي سرشار پـُركنم.

26 اسفند 1386

بي قراري

براي ِ اين پنجره كه ديرزماني‌ست
رد ِ پـُرشكن ِ انگشتان ِ من
زمان را در لابه‌لاي ِ شفافيت‌اش حبس كرده
آوازي بخوان؛
براي ِ اين پنجره
كه با التهاب ِ سرانگشتان‌ام دم گرفته
و سرمستي ِ شريان‌هاي ِ باران را
بر شكنج ِ جامانده در اندام ِ خويش مي‌رقصاند.
.
.
.
تا در روياي ِ تا ابد روشن ِ نگاه‌ات جاري شوم،
در بحبوحه‌ي اين همه مرارت
براي اشتياق ِ اين پنجره آوازي بخوان.

25 اسفند 1386

تسلا

سر بر مزار ِ دردهاي ِ نهفته‌ات مي‌گذارم
تا با ترانه‌ي ِ سكوت ِ تو
خواب ِ زنبق‌ها را تطهير كنم؛
به نيم‌شبي
كه هزار آينه بر بام ِ دل‌ام،
التهاب ِ نگاه‌ات را ابدي مي‌كنند.

بانوي ِ نقره‌اي!
در سايه‌ي پيچك‌هاي ِ كدام پنجره
دل‌تنگي‌هاي‌ات را مزمزه مي‌كني
وقتي انعكاس ِ نگران ِ اشك‌هاي ِ گران‌بارت،
بر كبودي ِ دلهره‌هاي‌ام
تكثير مي‌شود؟

24 اسفند 1386

انعكاس

در آسمان ِ كورمال ِ چشمان‌ام
ديگر ستاره‌اي نيست.
هنوز
دست بر دنباله‌هايي مي‌سايم
كه در واپسين گذر ِ نگاه‌ات
بر كهكشاني كه در چشمان‌ات تير مي‌كشيد،
سوسو مي‌زدند؛
و تكه‌هاي ِ شكسته‌ي آيينه‌‌ي مه‌تاب‌‌ات
هنوز
آيين ِ انسجام را
بر خلاء ِ فروپاشيده‌ی ذهن‌ام قدم مي‌زند.
.
.
.
نگاه كن بانو!
پنجره‌های ِ شب
همه
شيدايي ِ ستاره‌باران ِ چشمان‌ام شده اند!

23 اسفند 1386

تيمار

هيچ آوازي
اندوه ِ آونگي را كه به مردمكان‌ام گريخت،
گردن نمي‌گيرد.

هيچ چشمي
بندي از انگشتان ِ بوالهوس ِ باد‌پيماي ِ مرا
كه نفس ِ كلمات را دريد،
بدرقه نمي‌كند.
.
.
.
من اما
چشم‌هاي‌ام را بسته‌ام
و در طنين ِ واج‌هاي ِ سكوت،
خُنياگر ِ دلهره‌هاي ِ فروهشته‌ي ِ خويش‌ام.

جريده مي‌روم ميان ِ اين همه بي‌عهد‌گي
وقتي
هيچ دستي
كفاف ِ نرماي ِ انگشتان ِ نقش ِ بر آب رفته‌ي تو را نمي‌دهد...

22 اسفند 1386

بهار

در وخامت ِ شكست ِ غرور ِ اين واژه ها
تنها جنون است
كه وعده‌هاي ِ به‌سررسيده‌ي ِ فصل ِ تازه را
هنوز
در شبانه‌هاي ِ بي‌فرجام‌
باور مي‌كند
و نام ِ كسي را - از لابه‌لاي ِ عطر ِ بنفشه‌ها - مست مي شود
كه با طوفان ِ بعد
از اين گدار خواهد رفت.
.
.
.
شايد
ملال ِ اين همه دلهره را
شبي
در آرامش ِ كش‌دار ِ خلوت ِ گل‌گونه‌های‌ات
به فراموشی ِ زودهنگام ِ زنبق‌ها ببخشم.

21 اسفند 1386

استغاثه

تنهايي
بر تور‌ّم ِ بيدار ِ پلك‌هاي‌ام مي‌تپد
و كسي - جز انحناي ِ پرفروغ ِ سايه‌‌های ِ شبانه‌ات - نمي‌داند
كه همه دليل ِ تنهايي‌ام
روزهاي ِ نيامده‌ي ِ آن سوي ِ دنياست.

اين قامت ِ شكسته
به حـُجره‌ي مه‌تاب ِ آن سوي ِ اقيانوس‌ات قد نمي‌دهد بانو!
كاش آواز ِ تعبـّد ِ مرا
پيش ا‍ز آنی كه نرمای دستان‌ات را به آب‌های جنوب بسپاري،
امروز
به نوازشي اجابت كني.

20 اسفند 1386

هجراني

هجوم ِ خطوط ِ نوازش‌گر ِ نگاه‌ات
- بي‌سياق‌تر از برهنه‌گي ِ ساق‌هاي ِ باران -
ردّ ِ دلير ِ ترديد‌هاي‌ ِ مرا - يك‌سره - مي‌شويد،
تا برق ِ جامانده در عرياني ِ تيره‌ي مردمكان‌ات
طليعه‌ي رستاخيز ِ پيكره‌هاي ِ نقره‌فام ِ پس‌مانده در قبور ِ هزاره‌هاي ِ تاريك‌ام شود.


ماه‌روي من!
بگذار دستان‌ام را
از نازهاي ِ نقره‌گون‌ ِ نگاه‌ات پر كنم
و هذيان ِ گورنشان‌هاي ِ درگذشته‌ را
با آذرخش ِ چشمان‌ات
به تمامي
متلاشي سازم.

بگذار
تمام دالان‌هاي ِ تشنه‌ي اكنون‌ام را
از باران‌ ِ فصل‌هاي ِ آينده‌ات برانبارم
و بر پيشاني ِ شب‌هاي ِ بي‌تو
هجراني ِ تا ابد شيداي ِ خود را برقصم!

19 اسفند 1386

تناسخ

آوازت
هر نيمه شب
بر صلابت ِ شانه‌هاي‌ام مي‌شكند
تا به تن‌لرزه‌اي
اندام‌واره‌ي خاكي‌ام
بر سختي ِ بي‌نفوذ ِ تابوت‌هاي ِ تنهايي‌ ‌ فرو ريزد.
.
.
.
چشمان‌ات
نشاني از باران با خود داشتند
تا گلي نو از من به پيمانه‌هاي ِ تقدس ِ تاريك و رخشان ِ خود زنند،
و ميراثي از باد
تا از من سرودي سازند
كه شباهتي تمام به رستاخيز ِ شكفته در گلوي ِ تو مي‌بـُرْد.
.
.
.
نيم‌شبان
باراني كه مي‌بارد
از اتفاق ِ تيره‌ي مردمكان‌ات هيچ نمي‌دانَد
و باد
آوازي را از ياد برده‌
كه شبيه ِ شكفتن ِ لحن ِ انار در بلوغ ِ حنجره‌ي توست!

18 اسفند 1386

مكاشفه

شب را كه دو نيمه كند هلال ِ تپنده‌ات،
آوار مي‌شود نبض ِ بيداري‌‌
بر تمام ِ بهانه‌هاي ِ گذران ِ فصول ِ بي‌تو؛
تا از هزارتوهاي ِ گيسوان ِ شب‌زده‌ات
شعله‌اي ازلي را
به مكاشفه بنشينم :
شوري كه به تابرتاي ِ رسواي ِ فراموشي تجاوز مي‌كند
و عشقي
كه كشاله‌هاي ِ بي‌تاب ِ جنوني كهن را صيحه مي‌كشد.


ماه‌تابِ بي‌بديل!
روايت ِ بلند ِ پيشاني ِ تو را
- تا حصاري شود بر حافظه‌ي ِ هاشورخورده‌ام - ،
گل‌ميخ ِ كدام پاره‌ي اين شبانه‌ها كنم
وقتي
از سقف ِ بي‌كرانه‌ي شب‌هاي ِ بي‌تو
حديث ِ پيراري ِ بي‌قراري‌ام شرّه مي‌كند؟!

17 اسفند 1386

اكسير

تا بر مدار ِ چشمان‌ ِ شب‌زده‌ات
- نرم نرمه - جاري شوم،
با بي‌قراريِ فَواره‌هاي ِ نگاه‌ات
اوج مي‌گيرم و فرو مي‌لغزم.

در خيال ِ معراج
بر آسمان
پُل نمي‌زنم!
با نازهاي ِ مهتاب ِ تو
مي‌شود
پرآفتاب‌ترين کهکشان‌ها را از نوش انداخت.
.
.
.
ماه ِ مينارشک ِ من!
طالع ِ پرنور ِ ستاره‌ها
همه
از هلال ِ انگشتان ِ تو حلول مي‌کند،
تا تعبير ِ شرق‌هاي ِ هميشه‌
آهنگ ِ جاودانه‌رقصان ِ بازوان ِ تو باشد.

15 اسفند 1386

ناساز

اين سايه
كه چشمان ِ مرا هاشور مي‌زند،
بگو از كابوس ِ كدام سياه‌چاله برآمده
كه هزار ستاره‌ي زاينده را
در توبرتوي ِ تاريك ِ خويش مي‌بلعد؟

تاول‌هاي برآماسيده‌ي دستان‌ام را،
بگو چگونه سايه‌بان ِ خيره‌ي آفتاب‌ات كنم
وقتي تلنگر ِ سرانگشتان‌ات
پهلو بر تمام ِ فصل‌هاي ِ روشن ِ كيهان مي‌زند؟


اين حجم ِ نور و آن خطوط ِ سايه را
كه هنوز در شبانه هاي ِ بي‌خواب‌ام جا مانده،
تو بگو
در كدام فضاي ِ هندسه‌ي ِ بي‌حضورت
از ميان ِ صفحات ِ متنافر ِ شيدايي‌ام برقصانم؟!

14 اسفند 1386

ناساز

اين سايه
كه چشمان ِ مرا هاشور مي‌زند،
بگو از كابوس ِ كدام سياه‌چاله برآمده
كه هزار ستاره‌ي زاينده را
در توبرتوي ِ تاريك ِ خويش مي‌بلعد؟

تاول‌هاي برآماسيده‌ي دستان‌ام را،
بگو چگونه سايه‌بان ِ خيره‌ي آفتاب‌ات كنم
وقتي تلنگر ِ سرانگشتان‌ات
پهلو بر تمام ِ فصل‌هاي ِ روشن ِ كيهان مي‌زند؟


اين حجم ِ نور و آن خطوط ِ سايه را
كه هنوز در شبانه هاي ِ بي‌خواب‌ام جا مانده،
تو بگو
در كدام فضاي ِ هندسه‌ي ِ بي‌حضورت
از ميان ِ صفحات ِ متنافر ِ شيدايي‌ام برقصانم؟!

14 اسفند 1386

سترون

آفتابي ديگر به سپيده نمي‌وزد.

تمام ِ ابرهاي ِ خاكستري
پيله‌ي سترون ِ پيچيده در خويش‌اند
كه از بيغوله‌ي ران‌شان
انتظار ِ خون ِ گرم نمي‌چكد،
و حكمت ِ اشك‌شان
تداوم ِ خشكي‌ست بر تخلخل ِ تشنه‌ي زمين.
.
.
.
افسوس!
سحرهاي ِ بي‌هنگام ِ اين روزگار
تمام ِ ستاره‌ها را هم كه ببارم،
خيس نمي‌شوي.

13 اسفند 1386

تسلسل

هزار دايره‌ي زنگي - هر شب -
عطر ِ واژه‌هاي ِ مرا
در ريشه‌هاي ِ معلق ِ تو مي‌پراشند.

شراب ِ شب‌سرودهاي‌ام
تا شريان‌هاي ِ بي‌ته ِ تو را تسخير ‌كند،
تمام رگ‌هاي ِ هشياري ِ نيم‌شب را مي‌درد.

سپيده نمي‌زند هنوز
كه از شاخه‌هاي ِ خمارت فرو مي‌ريزم
و تن‌خستگي ِ بي‌فرجام‌ام را - تمام - به خاك‌ات مي‌سپارم.


خورشيد - بي تنگ‌ناي ِ حضور ِ من -
از لابه‌لاي ِ انگشتان ِ كشيده‌ات صبح مي‌شود!

12 اسفند 1386

پراشيده

نرگس‌ها
طعم ِ پُرخواهش ِ آرامش را
كه نه چندان پرشتاب و رقصان‌رقصان از كف ِ ولنگارم گريخت،
در پريشاني ِ هزاربرگ ِ خود، فراموش‌ام‌ مي‌كنند؛
و من
در گشاد‌گي ِ عطرشان گم مي‌شوم.

آوازم به ارغنون مي‌نشيند،
در انعكاس ِ مكرّر فريادي
كه در من اوج مي‌گيرد از لبان‌ام...
و در تو
از پرت‌گاه ِ سكوتي حزين فرو مي‌ريزد.
.
.
.
با برهان ِ پرپر ِ نرگس‌ها،
مگر تو صدا كني مرا،
كه از سوداي ِ هزارتكه‌ام
به آسوده‌گي
بي‌راهه‌اي نخواهم جست.

11 اسفند 1386