یار جگرخواره ی پا بر سر ِ لوامه ی ما

جنون ام را
زیر ِ دامن ات به زنجیر می کشم
و نام ِ تمام ِ زنانی را که دوست دارم
به گل های ِ لال ِ پیراهن ات کوک می زنم.

تا حیثیت ِ بازوان ِ تو را از فواره های ِ هرجایی اعاده کنم
شبی
آسیمه
استحقاق ِ تن ات را
از باغ و ریحان پس خواهم گرفت.

7 دی 1388

ashura

خیابان ِ چارشنبه تنهاست
و مرگ ِ پاشیده بر تن اش
اعتقاد ِ بی سابقه ای به معجزه دارد.
روی ِ دست ِ خودم بلند می شوم :
رنگ ِ پرچم از رو می رود
و یک تار موی ام اختشاش می کند.

ما - علارغم ِ شعله های ِ الکن ِ شما -
سوختیم
مراعات ِ لهجه های ِ "خاکستر"ی ِ شما را هم نکردیم
که تنها آ..شورا می دانست
خون
تکثیر ِ زندگی ست.

کنترل ِ یک تار ِ موی ام را از دست داده ام
به کوچه های ِ اختشاش پرت می شوم!

9 دی 1388

apocalypse

روبروم "عکس ِ پاره" ای از انزال های ِ قُدسی
که "علامت" ِ نفرت را
تا دسته به تاریخ فرو کرده اند.

شمس و سبحان ِ تصنعی
- روی هم رفته - برای ِ مصحف، ضرر داشت
تقدس
تُف ِ سربالایی بود
که درست بر سر ِ اتلاف ِ نفس ِمان افتاد.


نگاه کن!
پا روی ِ کلاه-خود ات گذاشته آسمان
و زمین
شبیه ِ دهانی مجهول است
که برای ِ ای-کاش-بلعیدن ات بهانه می آورد!

8 دی 1388

supplement

دنیا برای ِ انتقام، زیادی کوچک است
و نفرت
کفاف ِ نواله ی تو را نمی دهد.
دیکتاتور!
چه قدر به ساحت ِ تو ریده باشد آدمی خوب است؟

6 دی 1388

پنهان نگردد این رو، گر صد هزار پوشی

ثانیه های ِ آخر
یکسره به مقایسه ی رنگ ِ پوست ِ تو با گندم زار گذشت.
برگرد :
به ضرب الاجل ِ تیره ی چشمان ات بده-کار ام!

26 آذر 1388

این بار چو هر باری، بی بار نخواهم شد

بهای ِ دست های ِ کال ِ من
- طبیعتن - همان عهد ِ عتیق ِ تو بود.

به رو بنده های ِ عاریتی سپرده اند
طوری چشمان ات را بگیرند
که اثری از زاویه ی دید ِ من نمانَد.

چه کنم؟
چاره ای جز مصادره ی تقویم ندارم :
هزاره ی بعدی را دسته می کنم
لایه ای از نام ِ تو را بر می دارم
و به عطف ِ آن می کشم.

25 آذر 1388

ای دیده پاس دار، که خفتن حرام شد

رؤیای ِ صادقه؟
!
بیش تر به اجزای ِ موقتی ِ چُرت ِ نیم-روزی شبیه ام
که از سر پراندی.

گفته اند پشت ِ خواب ِ این کلمات
درون ِ گوری قابل تأویل
مؤلفی مرده است؛
نمی دانند حروف ِ باخته ام
با تابوت، غریبی می کنند.

دارم از دامنه ی موجی از اصالت ِ صدای ِ تو حرف می زنم
که برای ِ بیدار-باش ِ قیلوله ام
ضرورت دارد!

24 آذر 1388

آب ِ حیات می رود، ما تن ِ خویشتن کشان

شعر
دگردیسی ِ رو به اتمام است
تنها
احتمال ِ تن ِ تو ست
که به وقوع ِ کلمات برکت می دهد.

23 آذر 1388

آن چشم خواب آلوده خواب از دیده ی ما می بَرد

حتا خوش-نویس های ِ تجربی هم می دانند
که حروف ِ نام ِ تو را نمی توان کشید؛
پس چرا هر شب
نام ات به پنج ِ صبح می کشد؟!

22 آذر 1388

ما را پس از این خزان، بهاری دگر است(؟)

دیری ست تاب ِ موی ِ تو
با نسبتی طولانی از طاقت ِ من خویشاوند است.
آن چه به من تعارف کردی
نیمه ای از تقویم بود
قسمت ِ من اما
شکن در شکن ِ پاییز است!

21 آذر 1388

هان بنوشید دم به دم می ِناب

خاک ِ از غایت افتاده ی زمین ام
که با وجود ِ خلق ِ تنگ ِ تقدیر ِ تو
از طرح ِ جدید ِ ستاره ها با چهره ای گشاده استقبال می کنم
تا برای ِ فردا
بخت ِ تازه ای را بیازمایم.

بگو منافذ ِ دعاهای ِ کهن-سال را کیپ ببندند.
حوصله از آسمان ِ دیروز ام رفته است :
بهشت
سرزمین ِ بی پدری ست که هبوط ِ آدم را در می آورد
برای ِ طالع ِ من
چند سرنوشت ِ اضافه تر مهیا کنید!

20 آذر 1388

من سیر نی ام، سیر نی ام، سیر نی ام

نفرین ام کرده ای در انتظار بمانم
من!
که با اطمینان
کنار ِ صخره های ِ صبور و گم-نام به دنیا آمده ام.

از این به بعد
تا روزی که هجاهای ِ بی اراده ام گم شوند
تو کلید-واژه ی تعبیر ِ ناتمام ِ من ای!

19 آذر 1388

ای زلف ِ شب-مثال اش، در نیم-شب سحر کن

می گویند خوابی از من را رو کرده اند که حرام است
نمی دانند حرام
این شب هاست که با تو تن نمی شود!

18 آذر 1388

خیزید که از عشق، غرامت برخاست

همین که اشاره ای - شبیه ِ اشتیاق -
از انگشتان ات جاری شود
شروع می شوم :
سنگ ها ستایش ام می کنند
که روی ِ زمین بمانم
و ستاره ها
التماس ِ دعا و الماسی را دارند
که بر چشمان ام لو می رود ...



همین که در هجر ِ تو آفتاب، خاکستری ست
حیله ها
روی ِ دستان ام هیچ می شوند.

17 آذر 1388

من، از نهیب ِ عشق، به ساحل-بمانده ای

درست وقتی به میانه ی ِ زلف ِ تو رسیدم
انگشتان ام زوال گرفت.

کلام ِ در-خود-مانده ام؛
شعر در حزین ِ خاطر ام می خشکد؛
پیش از آن که لعل ات سنگ شود به آفتاب ِ این صبر
بر حواشی ِ کهن-سال ِ دست ام
تعلیقی بنویس!

16 آذر 1388

بگشود نافه ای و در ِ آرزو ببست

گم شده بودم
نه عصر
نه در خیابان
تو از لخته های ِ نور نشان گرفتی
من از کوزه های ِ
............................ تاریک ِ
.......................................... گلی گول خوردم که خود سرشتم!


مرا میهمان ِ آوازی کن
با سلوک ِ واژه ای
که بال ِ شب-پره ای تثبیت اش می کند.

15 آذر 1388

به درد تو سری می باید

مقدمه نیاز ندارد

محض ِ اختصار
لازم بود که عاشق شوم.

14 آذر 1388

شب فراق تو هر شب که هست یلدایی ست

شکیبایی ات
نقش ِ برجسته ی اضطرار ِ محض ِ من است
که به هیأت ِ مرگی
از حاشیه ام تمایز یافته.

کنار ِ تو
وهله ی تعیّن-ناپذیری خوابیده
که به تلاقی ِ یراق های ِ پنجره شک برده است
با "دوست ات دارم" هایی که چفت ِ آن نمی شوند.

واژه های ِ قدیمی بلاتصمیم مانده اند
پا برهنه
توی رگ های ِ من دویده ای
و به خواب ِ آخر رسیده ام.

13 آذر 1388

تا این دل ِ آواره از خویش سفر کرده

به حافظه ی پنجره های ِ کهنه-کار هم نمی رسید
سالی که از روزهای ِ من کم شد.

من گوش ام از انقراض ِ عقربه ها پر است
هیچ تحشیه ای کفاف ِ نسخه ی در تبعید ِ آرزوهای ام را نمی دهد
این اصالت ِ تبعید است، می دانم
خطر ِ خاطراتی که جدی گرفته نمی شوند
و آن قدر مرورشان می کنی
که من بیست ساله می شوم.

موعد
چیزی از تکرار-گذشته است
که همیشه روی ِ دست ِ تاریخ می ماند.

حالا که معنای ِ کلی ِ ثانیه ها را مصادره کرده ام
موقتی تر از آن ام که با زمان ِ دستوری یکی به دو کنم!

29 آبان 1388

صبح ام به بوی ِ وصل ِ تو جان باز داد باد

درست وقتی دیرینه ی درگاه ِ تو می شدم
زنی - با خواب های ِ اشرافی -
رگ های ِ مرا شکافت.



ناشی تر از شش های ام که نیستم :
ایستاده ام - گول - میان ِ موجودات ِ هوازی
بدون ِ تو نفس می کشم!

28 آبان 1388

زآن که با معشوق پنهان خوش تر است

کلمه ها را بر می دارم
روی اعصاب ات یک بیت ِ صاف می کشم.

می توانی
مثل لغتی باش
که زیر سایه های ِ طولانی بزرگ شد
و شعری روشن برای ِ سرانگشتان ِ تو ساخت.

حرفی که قتل ِ عصب های ِ تو را برملا کرد
هویتی ست
که به لعنت ِ هیچ کس نمی میرد!

27 آبان 1388

لیکن این هست که این نسخه سقیم افتاده ست

تو نیمه ی گم شده ی خودت هستی :
لنگه ای
که کم دارم
بر پاشنه ی خودم می چرخم
و مُصرانه-تنها-یک لا قبا-بی جفت ِ عالم ام.

هرچند بی فایده
حالا که از سیاه-ترین جفت ِ دنیا افتاده ام
می گویند
قطعه ای از تو را یافته اند
که بر دستان ِ من لو رفته بود.

26 آبان 1388

بگو غرامت ِ آن یک نظر چه می خواهی

تأویل ِ چند بارقه ی معمولی
و چشمانی پراغراق
علاوه بر من
که استحاله به سنگ شده ام

پروای ِ تماشای ِ نگاه تان
لعنتی ست
که تا آستانه ی ِ کلمات، بالا آمده است.

22 آبان 1388

به من ریاضتی قرض بدهید

من عزم ِ باد و آمیزش ِ کویر ام
آزموده ی صخره های ِ روان ِ بیابان ِ تو
به تنگ بیایم
سرزمین ِ دندان های ام را هم به بند می کشم.

از دامنی که در عوالم ِ رندی چاک کرده بودی خوش-نام تر نیستم
اما زورم به گریبان ِ خودم که می رسد!
کیفیت ِ چشم ِ تو نباشد
سرنوشت ام را به طرح ِ نرگس های ِ دست-فروش هم می توانم حلقه کنم.


عتاب کشیده ام اما
گره های ِ پیشانی ات می دانند!

21 آبان 1388

از نفسی که نمی افتد

قحطی ِ جود ِ شما تمامی ندارد
آب-روی ِ مرا پس بدهید
خرج ِ جرعه های ِ گلوگیر ِ باده ی اجدادی ام کنم
چه کرده ام مگر
که سایه ام را تیرباران می کنید؟
من که رگ ِ خواب ام را روی ِ دست ِ شما نصب کرده بودم
قبر ِ آن را دیگر خودتان بکنید
من نفس های ام را برای ِ رقصیدن بر گور ِ حافظه ام لازم دارم!

29 مهر 1388

تازه این ابتدای واژه است

مرتکب ِ سقوط از چشمان تو ام
رگ های ِ خونی ام را به سیخ کشیده ام
معطوف به جنازه شده ام
تا خود-آزاری ام را جبران کنم!

قرائن ِ مجعول ِ تو را رقم می زنم
بوی ِ شیر می داد دهان ات
به کناره های ِ اقرار نمی رسند
هوای ِ تو هرس نمی شود

گواهی ِ همه ی دقیقه ها را هم ضمیمه کنی
قتل ِ این پلک های ِ خسته را
زنجیر ِ تو فاش نمی کند
هیچ کس نمی داند
جنایت ِ بالینی ِ تو یک حوض ِ آبی بود!

28 مهر 1388

دل ام هوایی ِ آن راوی ست که میلاد ِ تو را می نوشت

پیشانی ِ من
از اول اشتباه طرح شده بود
وگرنه دیوار ِ تقدیر
به شانه های ِ من هم نمی رسید.

هرچه ساعت خواب ام را تغییر دادم
اعتماد ِ گشاد ِ واژه ها به عزم ِ بلند ِ پاشنه های ِ تو گیر نکرد
و مردمک های ِ فلزی ات
رخنه ای به راه های ِ متنافری شد
که حاشیه های ِ عبور ِ تو تسخیر اش کرده بود.

دیگر به ندرت بیدار می مانم :)

من که به پله های ِ اضطراری پناهنده شدم
می ترسم اما
درد ِ مشترک
به قدر ِ خاطره ی مشترک قابل اعتماد نباشد!

26 مهر 1388

پاییز

پاییز
اتفاقی درونی ست
و این سرمای ِ تجربی
هوای ِ هیچ کسی را اثبات نمی کند.

روی تابلویی که سرنوشت ِ تو امضا کرد
نقش ِ انگشت ِ من
تاکیدی به دل-واپسی های ِ گره-کور بود.

این جا همیشه فصلی برای ِ سال سینه چاک می کند
و این هوای ِ بدلی
احمقانه ترین جنس ِ شباهت است
که سرما را - رشته رشته -
به اعصاب ِ پاییز تعلیم می دهد.

23 مهر 1388

می خواستم مرگ ِ تو را اعلام کنم

موی-رگ های ام نازک تر نمی شدند
وقتی از دیوار ِ حاشا پریدی
با آن جفت های ِ ظفرمند ِ انکار
که گرچه برای پوست ِ من مُسری نبود
اختلاف ِ دمای ِ شدیدی را در حافظه ام ثبت کرد
که بخشی از خداحافظی ات را
زیر ِ آن منجمد کرده بودم.



می گفتند دزدیدن ِ خواب ها را از بر است آن زن
حیف که پلک های ِ بی قرار
پنجره های ِ آخر ِ خواب ِ من بود !

22 مهر 1388

این اواخر از رگ من می سوخت

ما آیات ِ انحطاط ایم
این رو به رو
فقط قرص های ِ توی ِ کابینت سفید است
و این چینی ِ شکسته
که از وظیفه شناسی ِ یک الاغ ِ پیر ارث می برد
مثل ِ روز ِ اول نمی شود
چه رسد به استخوان ِ موذی ِ من
که حنجره بند ِ تو بود
حالا که شکست
لای ِ زخم ِ کسی نرود!

21 مهر 1388

نقد

مجموع ِ خاطر ِ پریشان ِ تو نیستم
تاوان ِ مکرر ِ اشتباه ِ من نباش
کاری هم به انتشار ِ قصد های ِ پیراری ِ من نداشته باش!

در صرافی ِ این ایام
با این همه چشم ِ پُرنیرنگ
آهنگ های ِ اولیه
زود از سکه می افتند.

20 مهر 1388

با گلوی ممنوعه دار ِ تو را افراشته ام

من زندان ِ تو ام آسمان!
که حدود ِ دم به دقیقه ام
آفتاب ات را
- به وقت تنبانی ِ اشراق و عبور - حبس می کند.

سفر
جُرم ِ بلند ِ قدم های ِ او بود
و من
- که جنون ِ دست نخورده ام
خون ِ هفت ساحل ِ به گل نشسته را مکیده است -
زور طناب ام
به امواج تو که می رسد.

سفر
بیدارباش ِ رگ های من است
که قتل ِ لکه های ِ سفید ِ تو را
- از پیش - به گردن گرفته ام.

15 مهر 1388

در آفتاب مرداد هیزم نبود

باران ِ این ایام را هم که تن می کردی
کفاف ِ خُلق ِ عتیقه ی او را نمی داد
من رفتار ِ خشک ِ علف های اش را خوب تر می شناسم :
حریق ِ مبتذل ِ روزهای ِ تو
ربطی به آتش زدن ِ آن ها نداشت!

14 مهر 1388

سنگی که گونه اش سفید بود

وقتی معجزه
از چروک های ِ ضخیم ِ پرده افتاده تر است
پنجره
به دلیل ِ پسند ِ کوچه نیست
که احتمال ِ چشم انداز را تخمین می زند.


قحطی-کشیده ی دستان ِ تو ام
سخاوت ام اما
در ملتقای ِ سکوت و تقدیر
خشتی از خودم
بر دیوارهای ِ هر پس-کوچه ات نهاده ام
تا معجزه
گور اش را پیدا کند!

8 مهر 1388

دلهره

واژه های ِ من
به شکل ِ بوسه ای
بر گونه های ِ مستعار ِ تو اثر می بخشند
آن هم وقتی که اسم ِ هیچ کوچه ای ارغوان نیست
و پنجره حرف ِ تازه ای برای چشم انداز ندارد.


این جا
دست ها دیر بر گردن ات حلقه می شوند
و دقیقه ها
به جشن ِ تقسیم ِ دلهره ی من است
که - بی گاه - قد کشیده اند.

30 شهریور 1388

عِقاب

با همه لحن های ِ از دهن افتاده اش
مرد
حنجره ای راکد نبود
و حدود ِ لهجه اش
به شرقی ترین گوشه ی چشمان ِ کسی می کشید
که کلمه را - برهنه - برای عِقاب می خواست.
.
.
.
کسی باید به او می گفت
که با صدای ِ بلند
دعا می خوانند نه شعر!

29 شهریور 1388

طوفان

تابستان
پر بود از شب های ِ کبیسه
با تقدیرهای ِ مازاد بر سرنوشت.
نمی تکاندی شان هم
- لاجرم - هوای ِ پاییز می کردند.

باد کاشته بودند...
کوچه ها را شکافتیم :
تنگ بودند بر تن ِ طوفان و درو.

تقویم هم که نباشی می فهمی
مرگ ِ این ایام
شیبی اضافه بر زمان است.

28 شهریور 1388

فوج

این تعبیر ِ سبز
چکیده ی یک مشت خواب ِ ساده نیست ؛
ما - درست به ارتفاع ِ ماه - محاسبه اش کرده بودیم.
ما
ساختیم
تو کابوس اش را ببین!

27 شهریور 1388

مکث

سرسام گرفته اعصاب ِ واژه
از این سپید های ِ تکفیر شده
که می پرانند پلک های ِ بی ضربان ِ مرا
و نقطه ای
ختم ِ جمله نمی شود که هیچ
حواشی ِ این دفتر ِ کهنه را طوری سیاه کرده
که غرض های ِ اولیه ی مؤلف هم دیگر
ارزش خواندن ندارد.

از این همه لغت ِ مانده روی ِ دل ام
با این که یک واو هم
عطف ِ جمله های ِ کسی نمی شود،
حرف ِ اول ِ تو نبوده ام
که حالا
دل-واپس ِ عبارت ِ آخر ِ تو باشم!

23 شهریور 1388

نا-سازه

در وهله ی چشمان ِ تو
پوشیدن
تنها حقیقت است.
پلک های ات را که می بندی
اطمینان
به طرز ِ لاینحلی مسأله ساز می شود.

- فارغ از تجاهل ِ رنگ -
به سهم ِ سیاهی اشاره ای کرده ای
و شب
پشت ِ تمام ِ خرابه ها
موضع گرفته است.

22 شهریور 1388

هم آورد

نام ِ کوچه را عوض کن
راه های ِ منتهی به خانه را
خط بزن
و خودت را به آن راه
تمام ِ نقشه ها را بسوزان
پنجره ها را ببند
چراغ ها را خاموش
درهای ِ سبز را استتار کن
اشاره های ِ مرا بگو - بعد از بازیافت -
بر هیس ِ بلند ِ تابلوهای ِ اتاق ِ انتظار ِ بیمارستان نصب کنند
و نقش ِ لو رفته ام را از آینه های ِ شخصی ات پایین بکشند
کلاه ات را بالاتر از احتیاط ِ باران های ِ موسمی بگذار
انتظارم را تا اواسط ِ تاریکی مشایعت کن
...

پیش از آن که راویان ِ بوسه های ِ تو
- سینه به سینه - مرا تلف کنند
خُلق ِ تنگ ِ بازوان ِ من
سرانجام
به آغوش ِ تو سرایت خواهد کرد!

31 مرداد 1388

مشق

صورت ام
مصمم تر از اخم های ِ کشیده ی تو
جوهر ام
سیاه تر از اغراض ِ درهم ِ گیسوان ات ؛
شکل ِ اتصال ِ شقیقه های ِ تو را
چه‌قدر تا سپیدی ِ گردن ات کتابت کنم؟
چند چلیپا بنویسم از شیوه ی موازی ِ بازوان ات؟

می دانم خطوط ِ نستعلیق
به انحنای ِ پیشانی ات باج می دهند
چند دایره ی معکوس خراج ِ قوس ِ گونه های ِ تو کنم؟

تا حاشیه های ِ سپید ِ اندام ات
سرزمین ِ قابل ِ سکونت ِ من شود
از الف های ِ کشیده بپرس
چند نیستان
سیاه ِ مشق ِ قامت ِ تو کرده ام!

30 مرداد 1388

شب

مبتلا شده ام!
دست ام به جهت های ِ مبهم ِ حلقه های ِ زلف ِ تو نمی رسد که هیچ
نبض ام را کسی
از هول ِ عقربه های ِ آخر ِ دنیا اقتباس کرده است.

موهای ات را به هر سمتی که خواستی شانه کن
نیمه شب
از همان طرف
عالم-گیر می شود!

23 مرداد 1388

کسالت

روز را با کرکره بالا می کشم :
بدون ِ آوازی گلوگیر
هنوز هم می گردد
آفتابی که سرش به چرخ ِ سفت نیفتاده
که هوای ِ گشتن نداشت
اگر زمین اضلاع اش را از کنج های ِ متساوی اقتباس کرده بود
که با این جاذبه ی فراگیر اصلن
جیرجیرک ها برای ِ اجرای ِ موسیقی ِ افلاک موجه تر اند.
چند آیین ِ اورفه به جا آوَرَد فیثاغورس
- از لحاظ نظری -
تا اعجاز ِ مجهول ِ آفتاب از دماغ ِ بطلمیوس پایین نیفتد؟

فرقی هم نمی کند!
پای ِ آسمان که در میان باشد،
همه ی خورشیدها ادعای ِ معجزه می کنند!

22 مرداد 1388

قرعه

خطوطی که کف ِ دستان ام گرفته ام
خطای ِ باصره ی سرنوشت ِ تو بود!

حتا کولی ها هم نمی دانستند
چطور می شود با کوچکی ِ تقدیر کنار آمد
تا از وسعت ِ آسیب ِ اقبال ِ تو در امان ماند.

دنیای ات را
روی ِ دست دیگران حمل کن
دست های من
به کار ِ حاشیه نویسی های ِ مرموز ِ بخت تو نمی آید!

21 مرداد 1388

استقبال

هرچه چشم ام تظاهر به راه کرد،
صدای ِ فاصله نیامد.
هیچ جاده ای شکل ِ عبور ِ اولیه ی خود را حفظ نکرد.
بحث ِ ستاره هامان هم که
- وقتی این همه از هم دور اند- اصلن مطرح نیست.
پس چرا راه ِ بازگشت ِ تو
روی ِ خواب های ام لنگر انداخته است؟
چرا تاوان ِ فاصله را
فقط طالع ِ من پس می دهد؟!

بازگشت
پایانی دارد که همیشه بشارت ِ آبی نیست؛
گاهی یک فریب ِ دل-گیر است
که خاطره ها را سیاه می کند!

20 مرداد 1388

تقویم

این روزها
حافظه ی دریا زده ام
تصویر ِ مدام ِ تو را
نقش ِ بر آب می کند
و شیارهای ِ دستان ام
اندام ات را
همان طور مسکوت گذاشته است.

زیر ِ سنگ های ِ بلند شده ام
رد ِ پای ِ تو را پیدا می کنم :
جای ِ تو
دیواری ست
که پیچک ها پای آن
مازاد ِ نسل شان را بالا می کشند!

19 مرداد 1388

مجال

تمام ماجرا
از کمرگاه او شروع شد
و تا شقیقه های اش بالا گرفت.

این سنگ دنباله دار را
به سینه ی کدام آفتاب بکوبم
که پیش از سوخت های فسیلی تمام نشود؟!

گاهی که هوای زنی
ضمیمه ی کلمات ام می شود
خواب های ام را از دو سو دراز می کنم.
با این حال
به فکر گلیم نباش
تمام پای ام همین جا جمع می شود!

18 مرداد 1388

فنا

برای آیه های ناتمام

وقتی قرار است قبله ای بی طواف بماند
مسجد الحرام هم نمی تواند
گِرد-رو ِ خود شود!

آن آیه های ِ روی خاک افتاده
فاتحه ی مصحفی بودند
که برای ِ بت های ِ بی در و پیکرت خواندیم.

17 مرداد 1388

سلسله

این اعتماد به نفسی
که راست راست توی ِ دهان ات راه می رود
سال ها پیش
به شکل ِ خُر خُر ِ بی ارزشی
از بازدم ِ من سقوط کرد!

زمانی که توی ِ دعای ِ تو پوسیده
صاحب ندارد
آن هم حالا که یک رقم
به کد ِ آخر اش اضافه کرده اند
تا اندام ِ مسلول ِ این سلسله
بی عورت نمانـَد.

نباید به سین و لام ِ جبرییل اعتماد می کردیم.
معجزات ِ لای دست و پای اش واگیر داشت.
حق همیشه با عزراییل است که آستینی پر از انواع ِ مرگ دارد
وگرنه دندان های ِ منجی
اغلب بوی ِ قتل می دهد!

16 مرداد 1388

سرانجام

هویت ِ تک-احتمالی ست این ساحل
که به شکل ِ لاجرعه ای
دریای اش را سر کشیده اند.

با موجی که از نگاه ات کناره گرفت
دست های ِ مردی به گل نشست
که برای ِ کشیدن ِ انتظار ساخته شده بود
کنار ِ مسیرهای ِ نیامدن
که هر بار
از عبور ات به راه ِ تازه ای رسیده اند!

گره های ِ دریایی
کورتر از آن اند
که با دستان ِ فرونـِشسته ی من باز شوند.

15 مرداد 1388

بازگشت

تازه داشت هجر به ارتفاعات ِ فراموشی می رسید
که مسیر ِ جغرافیا عوض شد!
هرچه گشتم
ابتدای ِ راهی که بُرد ات را به یاد نیاوردم.
فراموش کرده بودم
که تابستان
به خاطر ِ قدم های ِ تو به زحمت افتاد
و تا پایین-دست ِ زمین آمد.



حیف
که تاریخ
تکرار نمی شود!

13 مرداد 1388

بام

تمام ِ این ناگهان ِ پیش ِ پا افتاده می تواند
محاق ِ ماهی را به هم بزند
که این همه شب را به خاطرش دوست داشته ام.

ماه ِ ناتمام!
من شبی دنباله دارم
که خواب ام از هلال ِ ناقص ِ تو شروع می شود
تا همیشه قرص ِ کاملی برای ِ اصالت ِ رویای ام داشته باشم.

12 مرداد 1388

اعتراف

به محمدعلی ابطحی

به این سقف ِ هرزه اعتماد نکن!
و ارتفاع ِ خواب های ات را
به محدوده ی مجاز برگردان
حتا اگر پلکان ِ سبز نشان ات دادند ؛
که مرداد ِ این دیار
آبستن ِ دم به ساعت ِ داد است وُ
در گردنه های ِ عدالت
گرگ های ِ پای ِ ترازو نشسته
فقط بن ِ دندان شان مسلح نیست!
وگرنه
استخوان ِ ما
وحشتی ست که از رگ های ِ فرتوت ِ آن ها بیرون خواهد زد.
اصلن نخواب
وقتی که تکلیف ِ خواب های ِ تو از پیش روشن است!


پشت ِ حس ِ شنوایی ِ ما
آسمانی ست
که با هر روایت ِ تو بغض می کند
و تا آخرین کلام ِ راوی بازو گشوده ست.
حالا که گرگ های ِ گرسنه خواب مان را می درند،
چوپان ِ دروغ گوی ِ این قصه باش!

11 مرداد 1388

شب-چین

تو اجبار ِ سر به زیر ِبرف ای
در الوهیت ِ ناب ِ زمستانی
وقتی خون ِ هزار پرنده ی بی مرگ
تمام ِ آیه های ِ منجمدش را
- شعله شعله - بر باد می دهد.

شراب ات حرام ؛
نان ات حرام تر ؛
شام ِ آخر را که بالا آوردی
سفره ی به قواره ی شب ات را بر چین!



این روزها
خدا
معبود ِ پرتی ست
که با عدد ِ حرامیان ِ تو
صرافی ِ وقاحت می کند.

10 مرداد 1388

بی وطن

به سهراب و بقیه ی سطرهای زیر ِ زمین

سنگ
روی ِ رویش ِ ما بند نمی شود.
این همه سبز که می بینی
فقط دست های ِ قلمـ ـه زده ی ماست ؛
نیمی از سطرهای ما - تازه - زیر ِ خاک است!

خنده های ِ از دهن افتاده ات را
توی ِ نقشه ی دیگری چال کن
که در این سرزمین ِ ورم کرده
شاه-نامه را
- فقط - می نویسند!
تو با این سهراب کُشان
رُستم نمی شوی
دیو سیاه!

9 مرداد 1388

ننگ

وقتی این مرگ ِ مدام
با معجزه هم پاک نمی شود،
"الله" از اسم ِ اکبر شان بیفتد
چه می کنند حضرت ِ روزگار؟!

لشکری که در گلوی ِ من گیر کرده
شکست-خورده ی سکوت ِ حنجره ای ست
که سربازهای اش
نعره هاشان را - منزل به منزل -
بر زمین انداخته اند
و جای آن
"فاتحه" می خوانند!


از سربندهای سبز بپرس
فصلی که زردهای متمایل به مرگ را
در خشاب های ِ بی آزرم بُرد،
چند آسمان روی هم انبار کرد.
حتا خورشید هم حدس نمی زد
با این همه آسمان
بی ستاره بماند.

9 مرداد 1388

زُمرّد

پیراهن ام زار می زند
بر تنی که - پیر -
از حوصله ی راهی برگشت
که هیچ زمرّدی
حریف اژدهای اش نبود.

فکر نمی کردم
عشق
این همه لاغر باشد!

9 مرداد 1388

تغابن

هرچه زدم به سنگ خورد
حتا دلی که - مثل بقیه ی فرصت های ام -
به دریا انداختم.

چه بی دلیل می شود موج
وقتی که جز شن های ِ نرم
صخره ای برای ِ شکستن ندارد!

8 مرداد 1388

تناسب

از زندگی بزرگ تر بود
غریزه ای
که رنگ های ِ هیزش
زل زده بودند به طرح ِ نامفهوم ِ اندام ِ تو.

از زندگی بزرگ تر بود ؛
اما
به من نمی آمد!

5 مرداد 1388

تأویل

مرز
احمقانه ترین رسم ِ چارچوب است
که مرگ ِ مضامین را
به سینه ی ناتمام ِ ساختار تلقین می کند.

به چیزی تحمیل ام نکن
حتا به این قاب ِ بدون ِ احتیاط
که گوشه های اش
جانب ِ اطمینان را از دست داده اند.
فقط بگذار
میراث ِ منگ ِ فرهنگ ام را
به صورت ِ یک ذهن ِ دائم الخمر
لای ِ تناسل ِ جمعی ِ این متن بپیچم !

4 مرداد 1388

زمین

تن های ِ از انگشتان ِ لمس افتاده بودیم.
روی هر اشاره ای که می کردیم
هوسی از دایره ی لغات مان خط می خورد
و من
- که منضبط ترین شاعر ِ این سرزمین بودم -
انحراف از معیار ِ وسوسه های ام را
طبق ِ ارزیابی ِ نمونه های ِ آماری اصلاح می کردم!

حتا ماه هم از ابتدا اصالت نداشت
فقط ایمانی آویزان و ساده بود
که بی درکی از خرد ِ جمعی ِ کهکشان
- مجذوب ِ انحنا و توالی -
عادت به از کجا به کجای ِ زمین کرده بود.



حالا
کلمات ِ من و فلسفه ی قمر
پا به ماه ِ پیشانی ِ خاکی ِ تو اند
که گوشه ی ثقلی گریزان از تقدس و تقدیر است
و اعتباری مدام ِ اندام های ِ سقوط و وسوسه !

1 مرداد 1388

شفق

تو
رویش ِ نازک ِ یاس های ِ مشرقی
نزدیک ِ رگ های ِ غلیظ ِ من
وقتی که آفتاب
در پایین ترین امکان ِ افق
مرتعش می شود.

روزگارم را به زلف ِ سیاه ات گره می زنم
و رنگ های ِ جا مانده ام را
پشت شبکیه ی چشمان ات
مچاله می کنم.

31 تیر 1388

وصله

آن که در اغتشاش ِ پراکنده ی گیسوان ِ تو شاه می شود من ام.
مـُلک ِ بی رد ِ پایی
که متهم به اسارت ِ شب های ِ پاک-باز است
و در بافه های ِ پرنده نشین اش
شورش،
فلسفه ای مفهومی ست
که مراحل ِ بدویت ِ انسان را وسوسه می کند.
با این همه
شهر ِ من تنهاست
و اعتقاد ِ بی بدیلی به رقم ِ مغلطه ای دارد
که بر دانش-نامه ی سی ساله ی من کشیده است.
و من
- که دستی به وسعت ِ آشوب اش برده ام -
تظاهرات ِ دیگری هم در آستین ِ بلندم دارم.
نخند عزیزم!
صرف نظر از علایم ِ انقراض
آن قدر هست که به زلف ِ دراز ِ تو قد دهد!

30 تیر 1388

شب دنباله دار

به سهراب اعرابی

تفنگ های ِ لاابالی که هیچ
سرزمینی که زیر ِ پوست مان ریشه دوانده بود هم
نوزده سالگی ات را به روی ِ خودش نیاورد.

غروب که شد
صورت ام را میان ِ خاک ِ سرخ ات پنهان کن ؛
آزادی باشد برای بعد!

29 تیر 1388

پرچم

طول ِ موج ِ فریاد
در حنجره ام
تا کم-بود ِ شاهدان ِ خط خورده را جبران کند.

سنگی که حوصله ی گازهای ِ اشک آور را برآشفت
عدالتی از ترازو وُ خدا خسته بود
که اجابت ِ دعا را
از گوشه های ِ محراب خط زد ؛
استخوان ِ شکسته ی این سرزمین
از گلوی ِ استجابت ِ هیچ خدایی پایین نمی رود.

زنهار متن!
هوای ِ گلوله های ِ عتیق کرده کلمات ام!

29 تیر 1388

یلدا

شب
جانماز ِ از آب نگذشته ای ست؛
مُهری بی پیشانی که متهم به عبودیتی منسوخ است.
آسمان
کتیبه ای باستانی از سنگ و سایه
که از اسارت خاک های موسمی آمده.

پلک های ام را - پشت به عصب های ِ راه شیری-
بر هم می گذارم
و اعتبار ِ مادرزاد ِ ابابیل را
در گودال های ِ ماه، چال می کنم.

شب
صراط ِ انفرادی و میله داری ست
که آسمان ِ کسی را پس نمی دهد.

28 تیر 1388

ضربان

دیواره ی رگ های ام را غروب
چنان درآماسیده
که تنگ نای ِ تنفس ام
تنها
گذرگاه ِ هوس های ِ موقتی ست.

بن بست ِ الکن ِ حنجره ام
هوای ِ امتداد ِ تو را کرده.
بگذارم
تا به احتمال ِ سینه ی تو بیافتم.
من که از خس خس ِ ثانیه ها واضح ترم
و خواب ام به این حاشای ِ بلند که می رسد!
بگذار
با همین سه دانگ صدای ِ تکفیر شده
خواب های تمام قدم را میان ِ سینه ات روایت کنم.

این جا
رویاها زود پیر می شوند
و وسوسه
به قصد ِ تقرب نیست
که شب زنده داری می کند!

27 تیر 1388

غیر ِ مردن

ضرب العجل ِ عشق را
نه زندگی
- که پشت اش به ما بود -
نه برگ های ِ تقویم
- که به هر جان کندنی بود تکرار می شدند -
بل که قطره ی اشکی تمام کرد
که صرف نظر از قوانین ِ محلی ِ جاذبه
برای ارتفاع ِ شک ِ من
سقوط ِ بلندی بود.
.
.
.
من از فرجام های ِ کوتاه شنیدم
که دنیا - همیشه - از اواسط ِ عشق
تا می خورد!

26 تیر 1388

پاییز

برای کژال

میهن, تعلقی چند پاره ست
و خدا
فاعل ِ شناسای ِ خری که پیش از شاخ آفرید :
هنوز ماه را دو شقه نکرده
مصحفی که انزال ِ لق ِ مؤمنان ِ کلافه بود،
سرسام ِ گل-دسته های ِ بی اذان ِ وطن شد.

میهن
ذهنیتی کهنه ست
و انسان
ارتکاب به سوژه ای تازه
که بی نیاز ِ شکافتن ِ دریا و ماه
گلو بند ِ خورشیدهای ِ مصلوب است.



ای تعلق ِ نخ نما!
مرا به چله نشینی ِ تابستانی ببر
که آتش ِ معرکه های ِ ممنوع ِ این دیار است
که تنها تابستان می داند
پاییز،
ابتلای ِ برگ به زندگی ست.

23 تیر 1388

تقلا

عشق
اجبار ِ صفات ِ تو ؛
و این سرنوشت ِ خالی
دلیل ِ محتمل ِ همه ی فردای ِ من است.

حالا که باران
در تکثر ِ اندام ِ توست
و معجزه
- افتاده تر از شیب ِ شانه های ِ تو -
به پایین دست ِ پنجره می تند،
چند مهتاب عاشقی کنم از پروای ِ پنجره؟
چه قدر باران بباورم
بر حوصله ی آفتاب؟



کسی ندید که کجای ِ خواب ِ تو پیله ام را برآشفت.

21 تیر 1388

عمارت

برای برگ های ِ تا اطلاع ثانوی قرمز ِ تقویم

وقتی سفاکان ِ بیت الحرام
اشاره ی شاخه های ِ نورسیده را به نور
سر می بریدند،
تقصیر ِ صدای ِ بلند ما نبود
اگر پرنده های ِ کوچه
لانه های ِ کال شان را پایین کشیدند.

ما فقط باورهامان را تلف کردیم :
از آب خوری های ِ بین راهی شنیده بودیم
که آبشار
ارتفاع ِ بیهوده ای ست که قوانین ِ دینامیک را هدر می دهد
و کوهستان
فقط اسباب ِ اسراف ِ سایه می شود.
از چراغ های ِ سوخته شنیده بودیم
که خورشید
تنها یک ستاره ی دم دستی ِ کهکشان است
که دست ِ بالا چهار میلیارد سال ِ دیگر دوام می آورد.

باور کن
تقصیر ِ قوانین نور نیست
اگر در مکاره ی جهل،
شاخه های ِ متظاهر ِ شب را
جای ِ خورشیدهای ِ طبیعی می فروشند.
تقصیر ِ آبشار نیست
که پس مانده های ِ تصفیه نشده ی باتلاق
برای آب های ِ آزاد مان
نیلوفری می کنند!

18 تیر 1388

بیداری

به ندا

می خواهم در خواب ِ دی شب ِ تو بیدار شوم.

آن جا که آفتاب ِ فردا
سایه های اش را
از بی اعتباری ِ دیوارهایی پاک کرد
که سنگر ِ تو نبودند ...
تا یک گلوله بعد
چشم های ِ نیمه تمام ِ تو را
میان ِ وحشت های ِ شکسته
جیره ی یک عمر نفرت ِ ما کنند.

- درست آن جا –
که شریان های ِ رمیده ات
به ننگ آوری ِ جنگی شتک می زنند
که هیچ پسغوله ای
گریزگاه ِ فاتحان اش نخواهد شد!


می خواهم
خواب ِ پریده ی تو باشم
و احتمال ِ باران را
به کوچه های ِ خوش دود و آتش ِ شهر ببرم.

7 تیر 1388

اتاق تاریک

غریزه ام از انعکاس افتاده
و حساسیت ِ هالوژن های ِ نقره اش
نورهای ِ اولیه ی تو را بازخواست می کند.

تا تحدب ِ رو به شمال ِ آینه ات
جهت های ِ کسی را باز نتابد،
چند خورشید را
دست نمای ِ اتاق های ِ تاریک کرده باشم خوب است؟

یک روز ِ بلند
کانون ِ جهان گردان ِ بدون ِ مرز را
از قرینه ی نگاه ِ تو
به هذلولی های ِ بی برگشت ِ منظومه های ِ دور
تبعید می کنم.

7 خرداد 1388

تظاهر

حوصله ی تمام ِ آب های ِ آزاد
در تنگ نای ِ مسؤولیت ِ همین حوض ِ فیروزه خلاصه می شود،
وقتی دل ِ کاشی ها
- به هزار اعوجاج ِ رمیده از حافظه ی فواره و باران -
فقط قوانین ِ شکست ِ نور را گوش زد می کند
و به طرح اش هم نیست
امواج ِ بی التیام ِ مردمکان ِ "هیچ کس".

ردّ ِ این تلاطم ِ بی ماهی را نگیر!
به صدفی مصرف شده می رسی
که رنگ های ِ سَرسری اش را
از پشت ِ پلک های ِ کسی دزدیده است.
وانمود کن
تظاهری تمام عیاری
که خودش را به کوچه های ِ پرت ِ بیداری زده
و از فریب ِ فیروزه ای ِ حوض های ِ گل آلوده
پرهیز کن!

30 اردی بهشت 1388

پیوسته

وقتی شام ِ سر ِ زلف ِ تو را
در هر بازاری سرو می کنند،
گفت و شنودهای ِ سحرگاهی ِ من و باد
به برگ های ِ خشک ِ هیچ پاییزی بر نمی خورد.
باید به جز اعضا و جوارح ات
فکر ِ ضرورت ِ دیگری باشم برای ِ حقوق ِ مسلم ِ هوس های ِ دیرپای ام.
باید غیر از چیدمان ِ غیر ِ طبیعی ِ سلول های ِ عصبی
دلیل ِ منطقی تری برای ِ سرکشی از هنجارهای ِ به هم ریخته بر اجبار ِ گیسوان ِ تو بیابم.

حالا که تعبیرهای ِ بلند ِ من
- یک به یک - از انتهای ِ سطرهای ِ بسته ات فرو ریخته،
خطوط ِ درهم ِ پلک های ِ تو
به نقطه های جا مانده
شک برده است!

27 اردی بهشت 1388

چلچله

برای دل آرا دارابی

نگهبانان ِ دوزخ گفتند
مرگ با خداست.
قاضی شارع ها گفتند
حکم، حکم ِ خداست.
پنج شنبه گفت
چه فرقی می کند
صبح ِ فردا هم شب ِ خداست...
.

کسی اوهام ِ آفتاب ِ جمعه را دست به سر نکرد
تا بافه ی دار
تمام تو را تحویل بگیرد.
تا پیش ِ پای ات
اوراق ِمنجمد ِ ایمان - برگ برگ -
با صفر ِ مطلق
با خدا
بر زمین بریزد.
.
.
.
.
.
کسی به بغض های ِ طبیعی خرده نمی گیرد.
هیچ کس دیگر
جمعه را به جا نمی آورد!

26 اردی بهشت 1388

سیب

رنگ های ِ عاریتی
وسوسه ام می کنند
تا فارغ از تعصب ِ قوس و قزح ِ پیشانی ات
هوس ِ تازه ای را بیازمایم.

حالا که تن ِ تو
تا مرز ِ انتظار ِ من رسیده،
شاخه های ِ نورَس
میوه ی حرام می فروشند!

20 اردی بهشت 1388

تغابن

دل خوش
به حلقه ای دیگر
- افتاده بر اشراق پیشانی ات -
چه قدر موهای ات را به باد داده باشم خوب است؟!

8 اردی بهشت 1388

پی نوشت:
- گاهی لازم است در زندگانی، آدم حرف اش را در پست قبلی پس بگیرد.

سیزیفوس

حالا که مشت ِ کلمات ِ من
رو به چشم های ِ تو باز مانده
زبان ام
لکنت ِ مفاهیم ِ حاشیه های ِ تن ات را می گیرد!

زبان را - همین جا - قال می گذارم
و در مضمون ِ کشیده ی ِ بازوان ات
شعرم را
بیتوته می کنم.

4 اردی بهشت 1388

زلف در باد

فرض کن
من نسیم ِ ناشناخته ای بودم
با معضلی در حافظه ی بلند مدت
که از موسم ِ شخصی ِ خودش آمده بود
و مسیر ِ پرپیچ ِ موهای ِ تو را بلد نمی شد.
فرض کن
بعد از این همه سال
در وعده های ِ صبح گاهی ِ چنارهای ِ کوچه که پیچیده ام
اسرار ِ پنجه های ِ گشوده را - اما - خوب می دانم
و برای خودم بادی شده ام!

بهانه های ِ بی نصیب ام را
لا بر لای ِ موهای ات چگونه نیاویزم
وقتی عتاب ِ زلف های ِ تو
حریف ِ پنجه های ِ نفس گیر ِ من نمی شود؟

3 اردی بهشت 1388

دلیل

رنگ های ِ نیمه تمام ِ ماه را
با سپیدی ِ گردن ات مقایسه می کنم
و هلال ِ ماه
از شانه ام می ریزد.

دست های ِ بزرگ ام - اگرچه -
دلیل ِ کافی برای ِ آغوش تو نیستند،
نباشی اما
این خانه سقف ِ کسی نمی شود.
آن وقت شاید
ماه ِ کوچه هم
طرح های ِ هرجایی اش را به من بفروشد!

1 اردی بهشت 1388

تماشا

نمی شود نگاه ِ تو را برداشت
با طرح ِ خنده ات
تا کرد و
بر صورت ِ دیگری آمیخت.
نمی شود به اناری که در لحن ِ تو می شکفد، قانع نبود.
انحنای ِ درهم ِ ملحفه های ِ شب ِ تو را
نمی شود به جرم ِ اندام ات مجازات نکرد.
های
باران رمیده!
این همه پنجه ام
کفاف ِ عریانی ات را نمی دهد؟!

30 فروردین 1388

گناه

گناه ِ تازه ام را
درست پیش ِ پای ِ تو بر زمین می گذارم.
حتا سیب ِ نگاه ِ دختران ِ سیاه چشم - هنگام که هستی -
چرخش ِ بی حاصلی ست
که از تعویق ِ فرصت ِ وسوسه ی تو ام
عاجز می ماند.

حالا که درنگ ِ رؤیاهای ِ مرا متقاعد کرده ای
گناه ِ ناتمام ِ تن ات را
مرتکب ام کن!

29 فروردین 1388

ظهور

دیر آمده بودی از این راه

- که من

شانه های ام را از اعتبار می تکاندم -

وقتی شاخه های ِ مجنون

افتاده تر از همیشه

سمفونی بادهای پیش از ظهورت را می نواختند.

دیر آمده بودی

- که من باقی مانده ی خاطرات ام را

لابرلای ِ استخوان های ِ خودم تقسیم می کردم -

وقتی نفس ِ بوته های ِ ریحان

- گیــج - بر می گشت از بوی ِ قدم های ِ آمدن ات.

.

.

.

آمده ای!

از خشت های ِ پوسیده ی کسی

بالا که می روی،

احتیاط کن!

28 فروردین 1388

تقویم

با سماجت ِ فرسوده ی اوراق هجر تو
تنها می توانم
این-همانی ِ خودم را بروز دهم!
بگو مرگ ام را از تن ات بگیرند
و در برگ های ِ دسته جمعی ِ تقویم،
مقبور ِ تابستان کنند.
کسی
تمام ِ روزهای ِ هرز رفته در شیارهای ِ دست تو ام را می خواهد
تا با روایت ِ رنگ رنگ ِ روزهای ِ تازه
به هر فصلی که خواست
ببرد!

26 فروردین 1388

بی‌خوابی

شباهت ِ عجیبی به شعر ِ بی‌خطاب من دارد،
راه نرفته‌ای که
پاهای ِ این اوقات ِ مرا تعبیر می‌کند.

رنگ ِ گیسوان ِ تو را
روی ِ سر ِ شب می‌کشم؛
سنگینی ِ اجباری ِ پلک‌های‌ام
راه‌های ِ نرفته را مسدود خواهد کرد!

13 فروردین 1388

دوام

چشمان ِ من
تازه به گوشه‌های ِ تاریک ِ ماه عادت کرده بود،
وقتی نگاه ِ نامتعین‌ام را
باران ِ آن سوی پنجره
بر روشنای ِ خود می‌گشود...

می‌بینی عزیزم؟!
انگار وقتی ماه ِ طلعت ِ تو نباشد،
از تنازع ِ بقا
درک ِ روشن‌تری داریم!

13 فروردین 1388

سرگردان

از سهولت ِ رابطه‌ها
رها که شدم،
سنگینی ِ سرم را آن‌وقت
شاید میان ِ دست‌های ِ خودم گرفتم!
و هوس ِ سرانگشتان ِ تو را هم
- به سیاق ِ اشراق ِ پیشانی‌ات -
انکار کردم.
پاهای ِ برهنه‌ام،
از وسعت ِ دیدارها که بازگشتند،
دیگر شایسته‌ی راه‌های ِ کشیده‌ی تو بر زمین
نخواهند بود.

خشت‌های ِ شانه‌ام
اعتبار ِ سرزمین ِ کسی نمی‌شود؛
سرگردان می‌شوم
میان ِ شعرهای ِ بی تو ام...

11 فروردین 1388

خلیج

در بی‌گدارترین کبیسه
بازوان‌ات
اندوه ِ تمام ِ سال را - با تقریب یک روز -
با بارانی سنجیدند
که حوصله‌ی هیچ خلیجی
عریانی ِ کشاله‌های ِ مرطوب‌اش را احاطه نمی‌کرد.
...
حالا که سنگ‌ریزه‌ها
شانه‌های ِ لرزان ِ ماه را می‌فرسایند،
باران
بر نشانه‌های ِ فرسوده‌ی تو
کامل می‌شود!

10 فروردین 1388

به سادگی

قافیه‌‌های ِ پرت‌افتاده‌ی تو را که پیشه می‌کنم،
حتا وجوه ِ زندگی‌نامه‌ای ِ حیات ِ خودم
فضایل ِ احمقانه‌ی ابیات ِ کهن را
- در ولع ِ عادت‌های ِ موزون ِ همیشگی -
از حکمت می‌اندازد.

من از تبعید ِ مرثیه‌های ِ سپید شنیدم
غزل‌های ِ نمور
- صرفن - وزن ِ غیبت ِ تو را
میان ابیات ِ خود تقسیم می‌کنند؛
وگرنه
با ردیف‌های ِ حضور ِ تو
چارپاره هم
به هم نمی‌رسد!

9 فروردین 1388

پایان

بازوان‌اش
اگرچه از حیث ِ التفات ساقط بودند و
سفسطه‌ی هیچ فواره‌ای در آن‌ها اوج نمی‌گرفت،
اما دنباله‌ی نیلوفری ِ دستان‌اش
روی ِ اشک‌های ِ راکد ِ من
جا مانده بود...

حالا که تعبیر‌ ِ حضورش
بدون ِ هیچ حالت ِ وجودی ترک‌ام می‌کند،
از تأویل ِ ماسیده بر نشانه‌های ِ خودم
طفره می‌روم!

28 اسفند 1387

دریا از دریچه

با نادانی ِ این ابر

به زوایای ِ جان‌سخت ِ حافظه‌ام چکید
بارانی که در انتهای ِ پاییزهای ِ آفتاب‌سوخته مقبور بود.

مثل ِ اسرار ِ شب‌نمی
که استفهام ِ صبح‌گاهی ِ برگ را صیقل می‌دهد،
تا دیگر
دستان‌ام
ساحت ِ منسوخی از عطش نباشند،
به شکل ِ ضربان ِ قلب ِ تو
در چکه‌های ِوسوسه
سقوط می‌کنم!

23 اسفند 1387

زنده رود

یک زمستان اشک
- بی‌تو -
چشم‌های‌ام پی گرفت.
صد دریغ!
خشک‌سالی - با خراباغ ِ تو ام - نزدیک نیست...

22 اسفند 1387

بازتاب

از خیابان‌های ِ بی سروپای ِ این شهر
تا خطوط ِ درهم افق - که زیر ِ شقیقه‌های‌ات غروب می‌کند -
بدَوَم هم
باز
به مهلت ِ چشمان ِ تو قد نمی‌دهم
که بضاعت ِ گذرای ِ کلمات مرا
به بازتاب هم نمی‌گیرند.
با این همه
دلالت ِ چشم‌های ِ تو
در ابعاد ِ حروف ِ شکسته‌ی من - حتا -
تأویل می‌شود!

20 اسفند 1387

اینترتکسچر

خوب ِ من!
شعر
نک و نال ِ دام‌های ِ ناامید ِ صید ِ توست.

این‌قـَدَر گریزناک و لیز؟!

18 اسفند 1387

سی و یک

تکرار
مضمون ِ بی‌حاصلی‌ست در انتهای ِ فصل،
که اعداد ِ اولیه‌ام را به شماره می‌اندازد.

تحویل ِ شماره‌های ِ من
- از اساس - به ستاره‌هایی که می‌افتادند، ربط نداشت
چه رسد به بخت‌یاری ِ این اوقات
که ویترین ِ شبانه‌ی چشم‌های ِ تو را هم
گل گرفته‌اند!

16 اسفند 1387

پیش از تاریکی

با این که تنهانشین ِ دودمان ِ هزارگذر ِ تو ام
جدار ِ خیال‌ام
از شره‌های ِ نشیب ِ تو اجتناب می‌کند.

روشنایی ِ کم‌مصرف ِ چشم‌های ِ تو
از گزاره‌ی رفتن‌ات
فقط لفظ ِ بی‌پاسخ ِ "من" را -هم‌چنان- روشن نگه داشته.

تمام ِ پاهای‌ام را دویده‌ام...

پیش از آن‌که تاریک شوم
آفتاب‌اش را کسی
- به‌زور -
بالا می‌کشد!

15 اسفند 1387

اعوجاج

حتا کوره‌پزهای ِ ناشی هم می‌دانستند
که از آب ِ گل‌آلود
ماهی ِ سفالی به هم نمی‌رسد...

ماه ِ من!
تو پهلوی ِ چپ ِ خداوند بوده‌ای
و من
کوزه‌گری ورشکسته
که به کاه‌دان زد!

14 اسفند 1387

آواز

در دالان‌های ِ شنوایی‌ات
جانب ِ احتیاط ام را گم می‌کنم
و آوازهای ِ دامن‌گیرم
در قطع ِ گوش‌وارهای ِ تو تکثیر می‌شود.
.
.
.
در تقدس ِ دالان‌های ِ شنوایی‌ات
آوازهای ِ مُجازم - حتا -
حرام می‌شوند!

12 اسفند 1387

قاصدک

با خودت
حرف ِ تازه‌ای از ماندن آورده‌ای.
او -هم‌چنان -
حقوق ِ سیاسی‌ات را گوش‌زد می‌کند!

9 اسفند 1387

مشرق

شرق‌های ِ این‌حوالی
روشنای ِ صبح نمی‌شناسند.
برنگردی،
خورشید - حتا -
جهت‌های ِ اجدادی‌اش را گم می‌کند.

3 اسفند 1387

صیرورت

حتا قامت ِ من مهیا نبود
وقتی سیلان ِ نگاه ِ تو
بالای ِ متعیـّن ِ شمشاد‌ها را می‌شکست.

حالا که کلیـّت ِ چشم‌های ِ تو
گشوده‌تر از یک‌پارچه‌گی ِ کلمات ِ من شده
مفاهیم تن‌ات
از اثبات می‌گریزند!

2 اسفند 1387

زندان

با دل ِ هزار-زلیخا-جگر-پاره‌ام
در این روزهای ِ سیاه‌قامت
پیشانی ِ یوسف هم
کرم می‌گذارد!

2 اسفند 1387

حریف طره‌ای که نیستم

جزای ِ دیدن ِ موهای ِ تو - شاید -
در سیاهی ِ گیسوان ِ کسی مستحیل شود
که رنگ‌دانه‌های ِ هیچ شبی
در آن نمی‌میرد
و آغوش ِ گرم ِ هیچ شعله‌ای
در اعماق ِ آن
زبانه نمی‌کشد.

جزای ِ دی‌شب ِ موهای تو
پریشانی ِ توبرتوی ِ خطوط ِ فردای ِ من است!

1 اسفند 1387

پنج‌شنبه

مرگ، همیشه پنج‌شنبه آغاز می‌شود.
تظاهر می‌کند
جز اکوسیستم‌های ِ طبیعی،
دنده‌های ِ منقرض ِ دایناسورها
و نقشه‌های ِ چهاررنگ ِ تکامل ِ زیستی
سابقه‌ی دیگری ندارد.
هیچ اهمیتی نمی‌دهد
که طعم ِ تناسخ بدهد به ملغمه‌ی فلسفه
یا تخم ِ آخرت را از مزرعه‌اش درو کنند.
حتا از گل‌های ِ دامن ِ تو که می‌پرسم
به سردی معتقد است
نقش‌های ِ بی‌آزار ِ هم‌رنگ و هم‌جهت‌اند.
ضربان ِ قلب‌های ِ شکسته برای‌اش کلاسیک‌های ِ صدهزارباری‌ست،
اما
پیش پا افتاده‌ترین قبرهای‌اش هم
زخم‌های ِ سپید ِ حنجره‌ی مرا
از دندان‌های ِ تو
بازمی‌شناسند!

29 بهمن 1387

دیوار

باید به خشت‌هایی که سنگ ِ رفتن ِ تو را
به سینه‌ی جاده زد،
تن دهیم.
تقصیر ِ دیوارها نیست
اگر تقدیر ِ ما
کوتاه آمده ست!

26 بهمن 1387

بی‌خوابی

تا بیدارباش ِ دریچه‌ای كه خواب‌های‌ام را دزدید
افول می‌کنم.
صدایی شبیه ِ پریدن
حوالی ِ شانه‌های‌ام می‌شکند.
.
.
.
حالا که پرهای ِ بالش‌ام را تمرین داده‌ام
خواب‌های ِ من
دچار ِ سوء تفاهم ِ پرواز شده‌اند.
شب
به رَویه‌ی ِ پر پیچ و تاب ِ راه شیری، شک برده
و ستاره‌ها
گوسفند‌های ِ قابل ِ شمارش ِ همیشگی نیستند.
حتا ته‌مانده‌ی ِ تاول‌زده‌ی ِ این سیگار هم
- در این گیر و دار -
از ارتباط ِ خاکسترش با عقوبت ِ ابدی ققنوس می‌پرسد!

بی‌خیال می‌شوم
و عطای ِ تمام ِ خواب‌ها را
به جرعه‌ای قهوه‌ی تلخ می‌فروشم.

25 بهمن 1387

تکفیر

از نفس‌های ِ تاخورده‌ام
بریده‌تر نمی‌شود
این غروب
که از اواسط ِ رگ‌های‌ام بازگشت.
حالا دیگر
این شب ِ ورم کرده
به احتمال ِ خروس‌خوان ِ خودش افتاده
و در به در ِ آوازهای ِ پرتی‌ست
که از اتفاق ِ صدای ِ تو
به حنجره‌ی خورشید هم
تار ِ تکفیر تنیده‌اند.

فراموش نکن!
تابوت ِ هیچ شبی
به ارتفاع ِ فردا سقوط نمی‌کند!

24 بهمن 1387

فاصله

چه اهمیت دارد
پیراهنی به قواره‌ی قاره‌ها پوشیده باشم؟
از آستین ِ بلند ِ من
تا اشراق ِ سرانگشتان ِ تو
همیشه
فاصله‌ای هست
که به خطوط ِ نامرئی ِ سرسام می‌رسد.

23 بهمن 1387

تبانی

دست‌های ِ من
زیان ِ اجباری ِ زمین بود
- وقتی به تبانی با قدم‌های تو
شاخه‌های ِ تنیده‌شان را
هرس می‌کرد. -

حالا
- با این دستان ِ بریده -
سهم ِ تو از تنانه‌های ِ من
همین یک مشت مرثیه‌ی بی‌قافیه‌ست
و زمین - هم‌چنان -
اعجاز ِ اجباری ِ قدم‌های تو!

22 بهمن 1387

وسوسه

تعبیر‌های تیره‌ام
حتا وقتی آخرین ردیف ِ زلف‌های ِ تو را به تن می‌کنند
باز
سیاه‌تر از موهای ِ تو نمی‌شوند!

تا نرمه نرمه زیر ِ جلدت جاری شوم،
با شیطانی خوش‌خرام درآمیخته‌ام.
می‌آیم
- با همان وسوسه‌ای که تو را آغاز کرد -
و دنباله‌ی رگ‌های‌ات را آن‌قدر پی خواهم گرفت
تا به خواب‌های‌ات برسم!

21 بهمن 1387

تخلخل

سیلاب نیستم که بکَنم یک‌جا تو را و ببَرم؛
یا تلاطم ِ دریایی
که پیش‌نهاد ِ خروشان ِ امواج‌ام را نتوانی رد کنی.
با این همه
تن ِ تو باید قلعه‌ای شنی باشد
که هرچه می‌بارم
جای آن‌که از سرت بگذرد
در قدم‌گاه‌ات
فرو می‌رود!

20 بهمن 1387

قحطی

در قحط ِ مشرق ِ مردمکان‌ات،
خورشید
راز ِ نامحرمان ِ زمین است
و شب
- بی‌حاصل -
تظاهر به دوایر ِ دور افتاده‌ی طره‌های ِ تو می‌کند.
تنها
تحیـّر ِ کلمات ِ ناموزون ِ من است
که بر شانه‌های ِ بی‌عهده‌ات دوام آورده
تا کی
از عبارت ِ موعود ِ تو بیفتد!

در قحط ِ مشرق ِ مردمکان‌ات
روزگار ِ من
- غروبْ غروب -
از پایین‌دست ِ چال ِ چانه‌ات
فرو
می‌چکد.

20 بهمن 1387

طغیان

طعنه‌ی طغیان ِ چشمان ِ بریده‌ام را
- از آخرین باری که زلال ندیدند -
به دل نگیر عزیز من!
بی چشم‌داشتی
فقط اشک‌های‌ام را شور کرده بودم!
باور کن
هیچ کدورتی بر فقدان ِ پلک‌های‌ام مترتب نمی‌شود
حتا اگر التزام ِ این چشم‌ها
تصمیم ِ طولانی ِ خواب ِ تو را - هرگز - برنیاشوبد.

19 بهمن 1387

آبگینه

حتا لغت‌نامه‌های ِ به‌روز نشده هم می‌دانند
که با روزنامه‌ی باطله تفاوت دارند.
اما من
تمام ِ کلمات ِ دنیا را هم که مچاله کنم
باز کفاف ِ شفافیت ِ چشمان ِ تو را نمی‌دهند!

18 بهمن 1387

اثر

حالا که نوچ شده
تأثیر ِ خام‌سوخته‌ی بوسه‌های ِ تو،
تاریخ ِ لب‌گزیدگی‌ام را کسی
از جای ِ بوسه‌ها
تخمین نمی‌زند!

17 بهمن 1387

خشک‌سال

در موسم ِ دست‌های ِ من
که معبر ِ بی‌معارض ِ باد است،
طوفان ِ تابستانی ِ تن‌ات خاموش می‌شود!

دستان‌ام را - مشت مشت - بر خاک می‌پاشم و
به خشک‌سال ِ وصل ِ تو
پای می‌نهم.

16 بهمن 1387

دام‌چاله

مثل فرصتی که تمام شود،
آغوش ِ بی‌تعهد ِ تو
- بی‌حاصل -
به عاشقی کشیده شد.

کاش آب‌شارهای ِ تند ِ تن‌ات
از حسرت‌های ِ پیله‌بسته‌ی من بگذرند و
بی‌خیال ِ خواب‌های ِ تردیدی شوند
که لایه بر لایه دفن کرده‌ام،
مبادا دل ِ بی‌سبب‌شان
برای تن تو پر بکشد.

کاش می‌دانستم
حفاظ ِ کدام لایه را کنار زدی
که خواب‌های ِ مقبورم - این‌طور - حرام می‌شوند!

14 بهمن 1387