هم آورد

نام ِ کوچه را عوض کن
راه های ِ منتهی به خانه را
خط بزن
و خودت را به آن راه
تمام ِ نقشه ها را بسوزان
پنجره ها را ببند
چراغ ها را خاموش
درهای ِ سبز را استتار کن
اشاره های ِ مرا بگو - بعد از بازیافت -
بر هیس ِ بلند ِ تابلوهای ِ اتاق ِ انتظار ِ بیمارستان نصب کنند
و نقش ِ لو رفته ام را از آینه های ِ شخصی ات پایین بکشند
کلاه ات را بالاتر از احتیاط ِ باران های ِ موسمی بگذار
انتظارم را تا اواسط ِ تاریکی مشایعت کن
...

پیش از آن که راویان ِ بوسه های ِ تو
- سینه به سینه - مرا تلف کنند
خُلق ِ تنگ ِ بازوان ِ من
سرانجام
به آغوش ِ تو سرایت خواهد کرد!

31 مرداد 1388

مشق

صورت ام
مصمم تر از اخم های ِ کشیده ی تو
جوهر ام
سیاه تر از اغراض ِ درهم ِ گیسوان ات ؛
شکل ِ اتصال ِ شقیقه های ِ تو را
چه‌قدر تا سپیدی ِ گردن ات کتابت کنم؟
چند چلیپا بنویسم از شیوه ی موازی ِ بازوان ات؟

می دانم خطوط ِ نستعلیق
به انحنای ِ پیشانی ات باج می دهند
چند دایره ی معکوس خراج ِ قوس ِ گونه های ِ تو کنم؟

تا حاشیه های ِ سپید ِ اندام ات
سرزمین ِ قابل ِ سکونت ِ من شود
از الف های ِ کشیده بپرس
چند نیستان
سیاه ِ مشق ِ قامت ِ تو کرده ام!

30 مرداد 1388

شب

مبتلا شده ام!
دست ام به جهت های ِ مبهم ِ حلقه های ِ زلف ِ تو نمی رسد که هیچ
نبض ام را کسی
از هول ِ عقربه های ِ آخر ِ دنیا اقتباس کرده است.

موهای ات را به هر سمتی که خواستی شانه کن
نیمه شب
از همان طرف
عالم-گیر می شود!

23 مرداد 1388

کسالت

روز را با کرکره بالا می کشم :
بدون ِ آوازی گلوگیر
هنوز هم می گردد
آفتابی که سرش به چرخ ِ سفت نیفتاده
که هوای ِ گشتن نداشت
اگر زمین اضلاع اش را از کنج های ِ متساوی اقتباس کرده بود
که با این جاذبه ی فراگیر اصلن
جیرجیرک ها برای ِ اجرای ِ موسیقی ِ افلاک موجه تر اند.
چند آیین ِ اورفه به جا آوَرَد فیثاغورس
- از لحاظ نظری -
تا اعجاز ِ مجهول ِ آفتاب از دماغ ِ بطلمیوس پایین نیفتد؟

فرقی هم نمی کند!
پای ِ آسمان که در میان باشد،
همه ی خورشیدها ادعای ِ معجزه می کنند!

22 مرداد 1388

قرعه

خطوطی که کف ِ دستان ام گرفته ام
خطای ِ باصره ی سرنوشت ِ تو بود!

حتا کولی ها هم نمی دانستند
چطور می شود با کوچکی ِ تقدیر کنار آمد
تا از وسعت ِ آسیب ِ اقبال ِ تو در امان ماند.

دنیای ات را
روی ِ دست دیگران حمل کن
دست های من
به کار ِ حاشیه نویسی های ِ مرموز ِ بخت تو نمی آید!

21 مرداد 1388

استقبال

هرچه چشم ام تظاهر به راه کرد،
صدای ِ فاصله نیامد.
هیچ جاده ای شکل ِ عبور ِ اولیه ی خود را حفظ نکرد.
بحث ِ ستاره هامان هم که
- وقتی این همه از هم دور اند- اصلن مطرح نیست.
پس چرا راه ِ بازگشت ِ تو
روی ِ خواب های ام لنگر انداخته است؟
چرا تاوان ِ فاصله را
فقط طالع ِ من پس می دهد؟!

بازگشت
پایانی دارد که همیشه بشارت ِ آبی نیست؛
گاهی یک فریب ِ دل-گیر است
که خاطره ها را سیاه می کند!

20 مرداد 1388

تقویم

این روزها
حافظه ی دریا زده ام
تصویر ِ مدام ِ تو را
نقش ِ بر آب می کند
و شیارهای ِ دستان ام
اندام ات را
همان طور مسکوت گذاشته است.

زیر ِ سنگ های ِ بلند شده ام
رد ِ پای ِ تو را پیدا می کنم :
جای ِ تو
دیواری ست
که پیچک ها پای آن
مازاد ِ نسل شان را بالا می کشند!

19 مرداد 1388

مجال

تمام ماجرا
از کمرگاه او شروع شد
و تا شقیقه های اش بالا گرفت.

این سنگ دنباله دار را
به سینه ی کدام آفتاب بکوبم
که پیش از سوخت های فسیلی تمام نشود؟!

گاهی که هوای زنی
ضمیمه ی کلمات ام می شود
خواب های ام را از دو سو دراز می کنم.
با این حال
به فکر گلیم نباش
تمام پای ام همین جا جمع می شود!

18 مرداد 1388

فنا

برای آیه های ناتمام

وقتی قرار است قبله ای بی طواف بماند
مسجد الحرام هم نمی تواند
گِرد-رو ِ خود شود!

آن آیه های ِ روی خاک افتاده
فاتحه ی مصحفی بودند
که برای ِ بت های ِ بی در و پیکرت خواندیم.

17 مرداد 1388

سلسله

این اعتماد به نفسی
که راست راست توی ِ دهان ات راه می رود
سال ها پیش
به شکل ِ خُر خُر ِ بی ارزشی
از بازدم ِ من سقوط کرد!

زمانی که توی ِ دعای ِ تو پوسیده
صاحب ندارد
آن هم حالا که یک رقم
به کد ِ آخر اش اضافه کرده اند
تا اندام ِ مسلول ِ این سلسله
بی عورت نمانـَد.

نباید به سین و لام ِ جبرییل اعتماد می کردیم.
معجزات ِ لای دست و پای اش واگیر داشت.
حق همیشه با عزراییل است که آستینی پر از انواع ِ مرگ دارد
وگرنه دندان های ِ منجی
اغلب بوی ِ قتل می دهد!

16 مرداد 1388

سرانجام

هویت ِ تک-احتمالی ست این ساحل
که به شکل ِ لاجرعه ای
دریای اش را سر کشیده اند.

با موجی که از نگاه ات کناره گرفت
دست های ِ مردی به گل نشست
که برای ِ کشیدن ِ انتظار ساخته شده بود
کنار ِ مسیرهای ِ نیامدن
که هر بار
از عبور ات به راه ِ تازه ای رسیده اند!

گره های ِ دریایی
کورتر از آن اند
که با دستان ِ فرونـِشسته ی من باز شوند.

15 مرداد 1388

بازگشت

تازه داشت هجر به ارتفاعات ِ فراموشی می رسید
که مسیر ِ جغرافیا عوض شد!
هرچه گشتم
ابتدای ِ راهی که بُرد ات را به یاد نیاوردم.
فراموش کرده بودم
که تابستان
به خاطر ِ قدم های ِ تو به زحمت افتاد
و تا پایین-دست ِ زمین آمد.



حیف
که تاریخ
تکرار نمی شود!

13 مرداد 1388

بام

تمام ِ این ناگهان ِ پیش ِ پا افتاده می تواند
محاق ِ ماهی را به هم بزند
که این همه شب را به خاطرش دوست داشته ام.

ماه ِ ناتمام!
من شبی دنباله دارم
که خواب ام از هلال ِ ناقص ِ تو شروع می شود
تا همیشه قرص ِ کاملی برای ِ اصالت ِ رویای ام داشته باشم.

12 مرداد 1388

اعتراف

به محمدعلی ابطحی

به این سقف ِ هرزه اعتماد نکن!
و ارتفاع ِ خواب های ات را
به محدوده ی مجاز برگردان
حتا اگر پلکان ِ سبز نشان ات دادند ؛
که مرداد ِ این دیار
آبستن ِ دم به ساعت ِ داد است وُ
در گردنه های ِ عدالت
گرگ های ِ پای ِ ترازو نشسته
فقط بن ِ دندان شان مسلح نیست!
وگرنه
استخوان ِ ما
وحشتی ست که از رگ های ِ فرتوت ِ آن ها بیرون خواهد زد.
اصلن نخواب
وقتی که تکلیف ِ خواب های ِ تو از پیش روشن است!


پشت ِ حس ِ شنوایی ِ ما
آسمانی ست
که با هر روایت ِ تو بغض می کند
و تا آخرین کلام ِ راوی بازو گشوده ست.
حالا که گرگ های ِ گرسنه خواب مان را می درند،
چوپان ِ دروغ گوی ِ این قصه باش!

11 مرداد 1388

شب-چین

تو اجبار ِ سر به زیر ِبرف ای
در الوهیت ِ ناب ِ زمستانی
وقتی خون ِ هزار پرنده ی بی مرگ
تمام ِ آیه های ِ منجمدش را
- شعله شعله - بر باد می دهد.

شراب ات حرام ؛
نان ات حرام تر ؛
شام ِ آخر را که بالا آوردی
سفره ی به قواره ی شب ات را بر چین!



این روزها
خدا
معبود ِ پرتی ست
که با عدد ِ حرامیان ِ تو
صرافی ِ وقاحت می کند.

10 مرداد 1388

بی وطن

به سهراب و بقیه ی سطرهای زیر ِ زمین

سنگ
روی ِ رویش ِ ما بند نمی شود.
این همه سبز که می بینی
فقط دست های ِ قلمـ ـه زده ی ماست ؛
نیمی از سطرهای ما - تازه - زیر ِ خاک است!

خنده های ِ از دهن افتاده ات را
توی ِ نقشه ی دیگری چال کن
که در این سرزمین ِ ورم کرده
شاه-نامه را
- فقط - می نویسند!
تو با این سهراب کُشان
رُستم نمی شوی
دیو سیاه!

9 مرداد 1388