۹ خرداد ۱۳۸۸

اتاق تاریک

غریزه ام از انعکاس افتاده
و حساسیت ِ هالوژن های ِ نقره اش
نورهای ِ اولیه ی تو را بازخواست می کند.

تا تحدب ِ رو به شمال ِ آینه ات
جهت های ِ کسی را باز نتابد،
چند خورشید را
دست نمای ِ اتاق های ِ تاریک کرده باشم خوب است؟

یک روز ِ بلند
کانون ِ جهان گردان ِ بدون ِ مرز را
از قرینه ی نگاه ِ تو
به هذلولی های ِ بی برگشت ِ منظومه های ِ دور
تبعید می کنم.
7 خرداد 1388

۱ خرداد ۱۳۸۸

تظاهر

حوصله ی تمام ِ آب های ِ آزاد
در تنگ نای ِ مسؤولیت ِ همین حوض ِ فیروزه خلاصه می شود،
وقتی دل ِ کاشی ها
- به هزار اعوجاج ِ رمیده از حافظه ی فواره و باران -
فقط قوانین ِ شکست ِ نور را گوش زد می کند
و به طرح اش هم نیست
امواج ِ بی التیام ِ مردمکان ِ "هیچ کس".

ردّ ِ این تلاطم ِ بی ماهی را نگیر!
به صدفی مصرف شده می رسی
که رنگ های ِ سَرسری اش را
از پشت ِ پلک های ِ کسی دزدیده است.
وانمود کن
تظاهری تمام عیاری
که خودش را به کوچه های ِ پرت ِ بیداری زده
و از فریب ِ فیروزه ای ِ حوض های ِ گل آلوده
پرهیز کن!
30 اردی بهشت 1388

۲۸ اردیبهشت ۱۳۸۸

پیوسته

وقتی شام ِ سر ِ زلف ِ تو را
در هر بازاری سرو می کنند،
گفت و شنودهای ِ سحرگاهی ِ من و باد
به برگ های ِ خشک ِ هیچ پاییزی بر نمی خورد.
باید به جز اعضا و جوارح ات
فکر ِ ضرورت ِ دیگری باشم برای ِ حقوق ِ مسلم ِ هوس های ِ دیرپای ام.
باید غیر از چیدمان ِ غیر ِ طبیعی ِ سلول های ِ عصبی
دلیل ِ منطقی تری برای ِ سرکشی از هنجارهای ِ به هم ریخته بر اجبار ِ گیسوان ِ تو بیابم.

حالا که تعبیرهای ِ بلند ِ من
- یک به یک - از انتهای ِ سطرهای ِ بسته ات فرو ریخته،
خطوط ِ درهم ِ پلک های ِ تو
به نقطه های جا مانده
شک برده است!
27 اردی بهشت 1388

۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸

چلچله

برای دل آرا دارابی
نگهبانان ِ دوزخ گفتند
مرگ با خداست.
قاضی شارع ها گفتند
حکم، حکم ِ خداست.
پنج شنبه گفت
چه فرقی می کند
صبح ِ فردا هم شب ِ خداست...
.

کسی اوهام ِ آفتاب ِ جمعه را دست به سر نکرد
تا بافه ی دار
تمام تو را تحویل بگیرد.
تا پیش ِ پای ات
اوراق ِمنجمد ِ ایمان - برگ برگ -
با صفر ِ مطلق
با خدا
بر زمین بریزد.
.
.
.
.
.
کسی به بغض های ِ طبیعی خرده نمی گیرد.
هیچ کس دیگر
جمعه را به جا نمی آورد!
26 اردی بهشت 1388

۲۱ اردیبهشت ۱۳۸۸

سیب

رنگ های ِ عاریتی
وسوسه ام می کنند
تا فارغ از تعصب ِ قوس و قزح ِ پیشانی ات
هوس ِ تازه ای را بیازمایم.

حالا که تن ِ تو
تا مرز ِ انتظار ِ من رسیده،
شاخه های ِ نورَس
میوه ی حرام می فروشند!
20 اردی بهشت 1388