راه نمی خواهد عنان ام بگردان

من که از ابتدای ِ تو کم آمده ام
اما این تیر ِ نابه جا
کسی را مضروب نمی کند عزیز من
آن هم حالا که هیچ گوشه ای از مژگان ِ تو معمور نمانده است!


اصلن بیا خودم ترتیب ِ وصل ات را
با هوایی بدهم
که خام ِ زلف تو نشده
و تحریر ِ خیال ِ تو را هنوز درونی نکرده است

قبول می کنی
یا
زیر ِ سلسله ات بمانم؟!

9 فروردین 1389

HYMEN

با تمام ِ این بی دل و دستی
انگشتی اضافه دارد
که از ترس ِ اشاره
پنهان است.
با این که اتهام اش
پهن تر از چهارشانه ام نیست
از تآمین ِ گسترده ی سینه ی من سر باز می زند
و تصدیق ِ مشکوک ِ پلک های اش
قطعن تورم ِ نفس های ِ مرا لحاظ نکرده.
خوش بختانه نمی داند هنوز
که همواره در میل
قدری ارضـاء جا خورده ست!

چرا ساکتی؟!
میل ِ من مگر از راز ِ چندم ِ ازالـت است
که از آخرین طرح ِ تو
پرده بر می دارد؟!

8 فروردین 1389

از هزار تکه ام چنگ می زنم

میان ِ انبوه های ِ بی دلالت
مصادفت ِ نبض ِ من با کلام ِ تو
صدایی فاحش است
که صرفن دروغ می گوید!

شعر، گه-گیجه گرفته از این شهوت ِ نفس
که از ارتفاع ِ عفیف ِ کلمه بالا می گیرد
تا شبی
به استقبال ِ تن ات
عهد ِ ماضی را قضا کند.

تا گرگ ِ سرگردان ِ تو شود
این مستسقی
تشنه ی موی-رگی از ماه است!

6 فروردین 1389

چه رسوایی ِ دنباله داری در من است

حالا که از ترکیب ِ تمام ِ تعبیرهای ِ پوشیده
رسوایی ِ لغتی لخت بر جا مانده است
دست ام را خوانده ای.

نقیض ِ نقیض ِ این شعر
عشقی ست که روی دایره ی بدنام خودش اثبات می شود.

از دامنی که بعد از دوره ی رندی کوک زدی بپرس :
نخ های ِ شلال از جامه ی نیک-نامی ِ من تهیه می شود!

5 فروردین 1389

بر رویای ِ فلزی ات می خراشم

دل ام مدام ِ ریختن است؛
نصب اش کن به دیواره ی تقدیر ات
درون ِ آن کمی سرب بریز
قرص می شود
می دانم!

5 فروردین 1389

گناه ِ ممتد ِ تعویق تو دل-تنگی ست

گره ِ وصال ِ تو
از همان نگاه ِ اول هم کور بود.

آستین ِ اهریمن
از دست ِ من به مراتب بلند تر است
و این نگین ِ سلیمان
به احتمال ِ تردید ِ تو جعلی ست!

حق همیشه با حرمان است که روی ِ قاب ِ پنجره هم ریشه می کند!

4 فروردین 1389

صبری ست که حوصله ی ایوب را کشت

فاصله ی لمس تا لطافت ِ اندام ِ تو
فقط با تر کردن ِ آن لب ها پر نمی شود عزیز ِ من!

من از استغنای ِ عشق بزرگ تر ام
نیازی به یاد آوری ِ مـُهر ِ دریغی نیست
که بر مجوز ِ دیدن ِ خواب ات نشان کرده ای.

آستین ِ تنعم ام زار می زند،
طراز ِ عافیت ِ تو ول-کن نیست :
با کشیدگی ِ گونه های ات
بر عمر ِ نوح هم می شود چوب-خط انداخت!

3 فروردین 1389

سرسام گرفته این تقلا

خیالی که حوصله ی بحر را به هم زد
تجویز ِ کاربردی ِ قطره ای محال‏اندیش بود.

آن که در بهانه ی تو بست نشسته من ام :
اقامت ِ بی ردپایی
که متهم به تاریخ‏چه‏ای ممنوع است.

به اشاره ای می‏روم
این دیگر کفایت ِ بیان نمی خواهد!

2 فروردین 1389

cut out

گریه نکن
برگی که شکستم
زیر ِ پوست ات ریشه داشت
آن خاک ِ بی کفایت من بودم!

1 فروردین 1389

بلندتر ای متن تا پرده ها کنار بکشند

هوس
خواب های ِ موسمی دارد؛

حالا که زیر ِ سر ام را بلند کرده ای
قناعت ام را باور نکن!

1 فروردین 1389

چه یلدای ِ بلندی بود سحر

هوایی که از زیر ِ پیراهن ِ تو می گذرد
دیر کرده است
و من
که آثار ِ سکونت ام را
از ایوان ِ تو پاک کرده ام
به فکر ِ نواله ای هم‏ارز ِ باد ام!

شب
خیس ِ خواب های ِ مفرط ِ توست
که فقط "یا لیتَ" های ِ مرا تحت ِ فشار قرار می دهند!

29 اسفند 1388

برویم مست امشب به وصال ِ آن شکرلب

نظریه از جایی آغاز می شود
که تن ِ تو به بن بست می رسد.
دارم از نا-شیفتگی به بافت ِ متغیری از زبان ِ مجاز-گرا حرف می زنم :
من شیفته ی نظریه نیستم
و عصب های ام
که در نبود ِ کشاله های ات تیر می کشند
مرده ی مادرزاد تو اند!

خدا کند کسی
بوی ِ اشتیاق ِ مرا نبرد بین ِ آدم هایی توزیع کند
که قضاوت شان
بویی از استدلال ِ ظریف ِ سرانگشتان ِ تو نبرده است.

این جا نام ها زود به ننگ می رسند
و هوس
به قصد ِ تصاحب توست
که طرح ِ توسعه اش را علنی نمی کند!

28 اسفند 1388

به فکر ِ رقصی هم‏آهنگ ِ نفس های ِ تو ام

دیوار ِ حاشای ِ این شعر باید کاملن مرتفع باشد
که این طور لم داده بر شیب ِ گونه های ِ تو
و هراسی از تشت ِ رسوای ِ واژه هایی ندارد
که از تعویق ِ بلند ات
به دامن وصال افتاده است.

حالا که لامسه
- به اعتبار ِ انحنای ِ کمرگاه ِ تو -
از تعابیر ِ اولیه ی خودش سر باز می زند
تئوری ِ تن ِ تو
فیزیولوژی ِ الکن ِ مردانه ی مرا را به بن‏بست کشانده است.

28 اسفند 1388