به تخم‌دان‌اش هم نیست
که آفتاب ِ منزوی
مسیر ِ انحطاط ِ هرروزه‌اش را پیموده یا نه.
از گردش ِ زمین هم که دل‌گیر شود،
تف و لعنتی نثار ِ کوپرنیک و گالیله می‌کند و همه چیز فیصله می‌یابد.
وقتی به سمت ِ جاهل ِ تاریخ گرایش پیدا کند،
سیاه‌چاله‌ها را حفره‌های ِ عتیقی می‌داند
که خدایان
برای عشق‌بازی ِ خود حفر کرده‌اند
و بیگ‌بنگ را
یک نقد ِ جزئی و بی‌اهمیت
بر زبان ِ خلسه‌ی اجدادی ِ آن‌ها می‌شناسد.
با این همه
هنوز توضیحی برای ِ ستاره‌های ِ سرگردانی ندارد
که از دنباله‌ی آتش‌پای ِ خود می‌گریزند
و - چشم‌بسته -
از جاذبه‌ی ابَرنواَختران عبور می‌کنند.
11 شهریور 1387
