تغابن

دل خوش
به حلقه ای دیگر
- افتاده بر اشراق پیشانی ات -
چه قدر موهای ات را به باد داده باشم خوب است؟!

8 اردی بهشت 1388

پی نوشت:
- گاهی لازم است در زندگانی، آدم حرف اش را در پست قبلی پس بگیرد.

سیزیفوس

حالا که مشت ِ کلمات ِ من
رو به چشم های ِ تو باز مانده
زبان ام
لکنت ِ مفاهیم ِ حاشیه های ِ تن ات را می گیرد!

زبان را - همین جا - قال می گذارم
و در مضمون ِ کشیده ی ِ بازوان ات
شعرم را
بیتوته می کنم.

4 اردی بهشت 1388

زلف در باد

فرض کن
من نسیم ِ ناشناخته ای بودم
با معضلی در حافظه ی بلند مدت
که از موسم ِ شخصی ِ خودش آمده بود
و مسیر ِ پرپیچ ِ موهای ِ تو را بلد نمی شد.
فرض کن
بعد از این همه سال
در وعده های ِ صبح گاهی ِ چنارهای ِ کوچه که پیچیده ام
اسرار ِ پنجه های ِ گشوده را - اما - خوب می دانم
و برای خودم بادی شده ام!

بهانه های ِ بی نصیب ام را
لا بر لای ِ موهای ات چگونه نیاویزم
وقتی عتاب ِ زلف های ِ تو
حریف ِ پنجه های ِ نفس گیر ِ من نمی شود؟

3 اردی بهشت 1388

دلیل

رنگ های ِ نیمه تمام ِ ماه را
با سپیدی ِ گردن ات مقایسه می کنم
و هلال ِ ماه
از شانه ام می ریزد.

دست های ِ بزرگ ام - اگرچه -
دلیل ِ کافی برای ِ آغوش تو نیستند،
نباشی اما
این خانه سقف ِ کسی نمی شود.
آن وقت شاید
ماه ِ کوچه هم
طرح های ِ هرجایی اش را به من بفروشد!

1 اردی بهشت 1388

تماشا

نمی شود نگاه ِ تو را برداشت
با طرح ِ خنده ات
تا کرد و
بر صورت ِ دیگری آمیخت.
نمی شود به اناری که در لحن ِ تو می شکفد، قانع نبود.
انحنای ِ درهم ِ ملحفه های ِ شب ِ تو را
نمی شود به جرم ِ اندام ات مجازات نکرد.
های
باران رمیده!
این همه پنجه ام
کفاف ِ عریانی ات را نمی دهد؟!

30 فروردین 1388

گناه

گناه ِ تازه ام را
درست پیش ِ پای ِ تو بر زمین می گذارم.
حتا سیب ِ نگاه ِ دختران ِ سیاه چشم - هنگام که هستی -
چرخش ِ بی حاصلی ست
که از تعویق ِ فرصت ِ وسوسه ی تو ام
عاجز می ماند.

حالا که درنگ ِ رؤیاهای ِ مرا متقاعد کرده ای
گناه ِ ناتمام ِ تن ات را
مرتکب ام کن!

29 فروردین 1388

ظهور

دیر آمده بودی از این راه

- که من

شانه های ام را از اعتبار می تکاندم -

وقتی شاخه های ِ مجنون

افتاده تر از همیشه

سمفونی بادهای پیش از ظهورت را می نواختند.

دیر آمده بودی

- که من باقی مانده ی خاطرات ام را

لابرلای ِ استخوان های ِ خودم تقسیم می کردم -

وقتی نفس ِ بوته های ِ ریحان

- گیــج - بر می گشت از بوی ِ قدم های ِ آمدن ات.

.

.

.

آمده ای!

از خشت های ِ پوسیده ی کسی

بالا که می روی،

احتیاط کن!

28 فروردین 1388

تقویم

با سماجت ِ فرسوده ی اوراق هجر تو
تنها می توانم
این-همانی ِ خودم را بروز دهم!
بگو مرگ ام را از تن ات بگیرند
و در برگ های ِ دسته جمعی ِ تقویم،
مقبور ِ تابستان کنند.
کسی
تمام ِ روزهای ِ هرز رفته در شیارهای ِ دست تو ام را می خواهد
تا با روایت ِ رنگ رنگ ِ روزهای ِ تازه
به هر فصلی که خواست
ببرد!

26 فروردین 1388

بی‌خوابی

شباهت ِ عجیبی به شعر ِ بی‌خطاب من دارد،
راه نرفته‌ای که
پاهای ِ این اوقات ِ مرا تعبیر می‌کند.

رنگ ِ گیسوان ِ تو را
روی ِ سر ِ شب می‌کشم؛
سنگینی ِ اجباری ِ پلک‌های‌ام
راه‌های ِ نرفته را مسدود خواهد کرد!

13 فروردین 1388

دوام

چشمان ِ من
تازه به گوشه‌های ِ تاریک ِ ماه عادت کرده بود،
وقتی نگاه ِ نامتعین‌ام را
باران ِ آن سوی پنجره
بر روشنای ِ خود می‌گشود...

می‌بینی عزیزم؟!
انگار وقتی ماه ِ طلعت ِ تو نباشد،
از تنازع ِ بقا
درک ِ روشن‌تری داریم!

13 فروردین 1388

سرگردان

از سهولت ِ رابطه‌ها
رها که شدم،
سنگینی ِ سرم را آن‌وقت
شاید میان ِ دست‌های ِ خودم گرفتم!
و هوس ِ سرانگشتان ِ تو را هم
- به سیاق ِ اشراق ِ پیشانی‌ات -
انکار کردم.
پاهای ِ برهنه‌ام،
از وسعت ِ دیدارها که بازگشتند،
دیگر شایسته‌ی راه‌های ِ کشیده‌ی تو بر زمین
نخواهند بود.

خشت‌های ِ شانه‌ام
اعتبار ِ سرزمین ِ کسی نمی‌شود؛
سرگردان می‌شوم
میان ِ شعرهای ِ بی تو ام...

11 فروردین 1388