فرض کن
من نسیم ِ ناشناخته ای بودم
با معضلی در حافظه ی بلند مدت
که از موسم ِ شخصی ِ خودش آمده بود
و مسیر ِ پرپیچ ِ موهای ِ تو را بلد نمی شد.
فرض کن
بعد از این همه سال
در وعده های ِ صبح گاهی ِ چنارهای ِ کوچه که پیچیده ام
اسرار ِ پنجه های ِ گشوده را - اما - خوب می دانم
و برای خودم بادی شده ام!
بهانه های ِ بی نصیب ام را
لا بر لای ِ موهای ات چگونه نیاویزم
وقتی عتاب ِ زلف های ِ تو
حریف ِ پنجه های ِ نفس گیر ِ من نمی شود؟
من نسیم ِ ناشناخته ای بودم
با معضلی در حافظه ی بلند مدت
که از موسم ِ شخصی ِ خودش آمده بود
و مسیر ِ پرپیچ ِ موهای ِ تو را بلد نمی شد.
فرض کن
بعد از این همه سال
در وعده های ِ صبح گاهی ِ چنارهای ِ کوچه که پیچیده ام
اسرار ِ پنجه های ِ گشوده را - اما - خوب می دانم
و برای خودم بادی شده ام!
بهانه های ِ بی نصیب ام را
لا بر لای ِ موهای ات چگونه نیاویزم
وقتی عتاب ِ زلف های ِ تو
حریف ِ پنجه های ِ نفس گیر ِ من نمی شود؟
3 اردی بهشت 1388
