راه می‌افتم
با خواب رنگ‌پریده‌ای
که راه اتاق تو را بلد است
و این شراب سفید با حوصله‌
که بی‌حاصل
شیوه‌های دوام وصل را تمرین می‌کند
می‌ماند کوتاه‌ترین شعر جهان
که رو به روی قریحه‌ام با دهان باز در انتظار است
و قول داده
شرح دست‌های دراز تر از پای مرا
این بار نیز مسکوت بگذارد!