تظاهر

حوصله ی تمام ِ آب های ِ آزاد
در تنگ نای ِ مسؤولیت ِ همین حوض ِ فیروزه خلاصه می شود،
وقتی دل ِ کاشی ها
- به هزار اعوجاج ِ رمیده از حافظه ی فواره و باران -
فقط قوانین ِ شکست ِ نور را گوش زد می کند
و به طرح اش هم نیست
امواج ِ بی التیام ِ مردمکان ِ "هیچ کس".

ردّ ِ این تلاطم ِ بی ماهی را نگیر!
به صدفی مصرف شده می رسی
که رنگ های ِ سَرسری اش را
از پشت ِ پلک های ِ کسی دزدیده است.
وانمود کن
تظاهری تمام عیاری
که خودش را به کوچه های ِ پرت ِ بیداری زده
و از فریب ِ فیروزه ای ِ حوض های ِ گل آلوده
پرهیز کن!

30 اردی بهشت 1388