به ندا
می خواهم در خواب ِ دی شب ِ تو بیدار شوم.آن جا که آفتاب ِ فردا
سایه های اش را
از بی اعتباری ِ دیوارهایی پاک کرد
که سنگر ِ تو نبودند ...
تا یک گلوله بعد
چشم های ِ نیمه تمام ِ تو را
میان ِ وحشت های ِ شکسته
جیره ی یک عمر نفرت ِ ما کنند.
- درست آن جا –
که شریان های ِ رمیده ات
به ننگ آوری ِ جنگی شتک می زنند
که هیچ پسغوله ای
گریزگاه ِ فاتحان اش نخواهد شد!
می خواهم
خواب ِ پریده ی تو باشم
و احتمال ِ باران را
به کوچه های ِ خوش دود و آتش ِ شهر ببرم.
7 تیر 1388
