برای برگ های ِ تا اطلاع ثانوی قرمز ِ تقویم
وقتی سفاکان ِ بیت الحراماشاره ی شاخه های ِ نورسیده را به نور
سر می بریدند،
تقصیر ِ صدای ِ بلند ما نبود
اگر پرنده های ِ کوچه
لانه های ِ کال شان را پایین کشیدند.
ما فقط باورهامان را تلف کردیم :
از آب خوری های ِ بین راهی شنیده بودیم
که آبشار
ارتفاع ِ بیهوده ای ست که قوانین ِ دینامیک را هدر می دهد
و کوهستان
فقط اسباب ِ اسراف ِ سایه می شود.
از چراغ های ِ سوخته شنیده بودیم
که خورشید
تنها یک ستاره ی دم دستی ِ کهکشان است
که دست ِ بالا چهار میلیارد سال ِ دیگر دوام می آورد.
باور کن
تقصیر ِ قوانین نور نیست
اگر در مکاره ی جهل،
شاخه های ِ متظاهر ِ شب را
جای ِ خورشیدهای ِ طبیعی می فروشند.
تقصیر ِ آبشار نیست
که پس مانده های ِ تصفیه نشده ی باتلاق
برای آب های ِ آزاد مان
نیلوفری می کنند!
18 تیر 1388
