مکتوبی ست آویخته از لب های ِ تو

در کالبدی که مدام لو می رود
استخوان ترکانده ام
افتاده ام روی ِ دنده ای معوج
به حنجره ام چسبیده این بغض ِ لال که تعبیر ِ بی حاصل ِ لب هاست

می ترسم اندام ِ انضمامی ِ تو
غبطه های ِ معوّق ِ مرا به لبه ی عافیت-طلبی ِ محض بکشاند!

ثانیه ای از آخر ِ زمان لازم دارم
این قفس ِ تنگ
مقیّد تر از آن است که به وصله ی ملکوت بچسبد
نام من از دفترتان خط بخورد چه می شود مگر حضرت ِ روزگار؟

26 دی 1388