شب فراق تو هر شب که هست یلدایی ست

شکیبایی ات
نقش ِ برجسته ی اضطرار ِ محض ِ من است
که به هیأت ِ مرگی
از حاشیه ام تمایز یافته.

کنار ِ تو
وهله ی تعیّن-ناپذیری خوابیده
که به تلاقی ِ یراق های ِ پنجره شک برده است
با "دوست ات دارم" هایی که چفت ِ آن نمی شوند.

واژه های ِ قدیمی بلاتصمیم مانده اند
پا برهنه
توی رگ های ِ من دویده ای
و به خواب ِ آخر رسیده ام.

13 آذر 1388