رهسپارم
به ژرفناي فروتنِ خويش،
با اشك‌هايِ شورِ رهگذرانِ تشنه
-ناگُزيرانِ گَزيده‌لب!- ؛
كه در هراسِ پُرتمنّاي جدارِ تشنه‌ام،
دير مي‌بارند و كُند مي‌كاوند.
رهگذارم
به دالانِ ديريابِ پر دَمدَمه‌ام،
كه نَشئه‌ي رطوبت‌ِ نياز است
-يا هوس!- ؛
تا بنشيند بيش و
فروتر رود در خويش.
خاك‌باشِ كويرم!
دريايي‌در من خفته است!
بيش‌تر بباري هرچند
تشنه‌ترم خواهي يافت،
و
پيش‌تر بيايي هرگاه
ژرف‌ترم خواهي ساخت.
...
چاه بيابان‌ام!
ناي‌ِ بي‌آوازِ سكوت و ظلمت!
بسي دير خواهم خواند
آهنگِ سنگي را
كه راهي به سُويداي من
هرگز نَـبُرد...
مسيح
6 اسفند 1382
