دل ام هوایی ِ آن راوی ست که میلاد ِ تو را می نوشت

پیشانی ِ من
از اول اشتباه طرح شده بود
وگرنه دیوار ِ تقدیر
به شانه های ِ من هم نمی رسید.

هرچه ساعت خواب ام را تغییر دادم
اعتماد ِ گشاد ِ واژه ها به عزم ِ بلند ِ پاشنه های ِ تو گیر نکرد
و مردمک های ِ فلزی ات
رخنه ای به راه های ِ متنافری شد
که حاشیه های ِ عبور ِ تو تسخیر اش کرده بود.

دیگر به ندرت بیدار می مانم :)

من که به پله های ِ اضطراری پناهنده شدم
می ترسم اما
درد ِ مشترک
به قدر ِ خاطره ی مشترک قابل اعتماد نباشد!

26 مهر 1388