چه یلدای ِ بلندی بود سحر

هوایی که از زیر ِ پیراهن ِ تو می گذرد
دیر کرده است
و من
که آثار ِ سکونت ام را
از ایوان ِ تو پاک کرده ام
به فکر ِ نواله ای هم‏ارز ِ باد ام!

شب
خیس ِ خواب های ِ مفرط ِ توست
که فقط "یا لیتَ" های ِ مرا تحت ِ فشار قرار می دهند!

29 اسفند 1388