به فکر ِ رقصی هم‏آهنگ ِ نفس های ِ تو ام

دیوار ِ حاشای ِ این شعر باید کاملن مرتفع باشد
که این طور لم داده بر شیب ِ گونه های ِ تو
و هراسی از تشت ِ رسوای ِ واژه هایی ندارد
که از تعویق ِ بلند ات
به دامن وصال افتاده است.

حالا که لامسه
- به اعتبار ِ انحنای ِ کمرگاه ِ تو -
از تعابیر ِ اولیه ی خودش سر باز می زند
تئوری ِ تن ِ تو
فیزیولوژی ِ الکن ِ مردانه ی مرا را به بن‏بست کشانده است.

28 اسفند 1388