شب-چین

تو اجبار ِ سر به زیر ِبرف ای
در الوهیت ِ ناب ِ زمستانی
وقتی خون ِ هزار پرنده ی بی مرگ
تمام ِ آیه های ِ منجمدش را
- شعله شعله - بر باد می دهد.

شراب ات حرام ؛
نان ات حرام تر ؛
شام ِ آخر را که بالا آوردی
سفره ی به قواره ی شب ات را بر چین!



این روزها
خدا
معبود ِ پرتی ست
که با عدد ِ حرامیان ِ تو
صرافی ِ وقاحت می کند.

10 مرداد 1388