از کناره‌های ِ خورشید
می‌شود به ترک‌های ِ ماه، فقط خندید.
همیشه یک پای ِ پدیدار می‌لنگد:
در ساختار ِ دوگانه‌ی ابروان‌ات
هیچ من‌ی بر تو مترتب نمی‌شود
و هجوم ِ چین‌های ِ پیشانی ِ مرا
شبح ِ هیچ نظم ِ نمادینی پر نمی‌کند.
مطمئن نیستم؛
شاید اگر حافظ نبود
کمان ِ ابروی ِ تو هم این‌قدر کش پیدا نمی‌کرد!
7 آبان 1387
