حتا با این عصای ِ سپید حرفه‌ای هم
از نقطه‌های ِ کور ِ تو نمی‌شود عبور کرد؛
می‌توانی از دایره‌هایی بپرسی که توی چشم‌های‌ام ته کشیدند.
می‌ترسم تصمیم‌ام را نگرفته باشی - هنوز -
و بخواهی چشمان‌ام را
با هیزم ِ پرنده‌هایی روشن کنی
که جنازه‌شان ماه‌هاست روی ِ توقع ِ حنجره‌ام باد کرده.
می‌ترسم طرح‌های ِ فوری ِ وصال
با محدودیت ِ شیارهای ِ پیشانی مواجه شوند
و استثناء ِ سپید ِ مردمکان‌ام
از چنگ ِ قوانین ِ جاذبه‌ی تو بگریزد!
13 آذر 1387
