ننگ

وقتی این مرگ ِ مدام
با معجزه هم پاک نمی شود،
"الله" از اسم ِ اکبر شان بیفتد
چه می کنند حضرت ِ روزگار؟!

لشکری که در گلوی ِ من گیر کرده
شکست-خورده ی سکوت ِ حنجره ای ست
که سربازهای اش
نعره هاشان را - منزل به منزل -
بر زمین انداخته اند
و جای آن
"فاتحه" می خوانند!


از سربندهای سبز بپرس
فصلی که زردهای متمایل به مرگ را
در خشاب های ِ بی آزرم بُرد،
چند آسمان روی هم انبار کرد.
حتا خورشید هم حدس نمی زد
با این همه آسمان
بی ستاره بماند.

9 مرداد 1388

زُمرّد

پیراهن ام زار می زند
بر تنی که - پیر -
از حوصله ی راهی برگشت
که هیچ زمرّدی
حریف اژدهای اش نبود.

فکر نمی کردم
عشق
این همه لاغر باشد!

9 مرداد 1388

تغابن

هرچه زدم به سنگ خورد
حتا دلی که - مثل بقیه ی فرصت های ام -
به دریا انداختم.

چه بی دلیل می شود موج
وقتی که جز شن های ِ نرم
صخره ای برای ِ شکستن ندارد!

8 مرداد 1388

تناسب

از زندگی بزرگ تر بود
غریزه ای
که رنگ های ِ هیزش
زل زده بودند به طرح ِ نامفهوم ِ اندام ِ تو.

از زندگی بزرگ تر بود ؛
اما
به من نمی آمد!

5 مرداد 1388

تأویل

مرز
احمقانه ترین رسم ِ چارچوب است
که مرگ ِ مضامین را
به سینه ی ناتمام ِ ساختار تلقین می کند.

به چیزی تحمیل ام نکن
حتا به این قاب ِ بدون ِ احتیاط
که گوشه های اش
جانب ِ اطمینان را از دست داده اند.
فقط بگذار
میراث ِ منگ ِ فرهنگ ام را
به صورت ِ یک ذهن ِ دائم الخمر
لای ِ تناسل ِ جمعی ِ این متن بپیچم !

4 مرداد 1388

زمین

تن های ِ از انگشتان ِ لمس افتاده بودیم.
روی هر اشاره ای که می کردیم
هوسی از دایره ی لغات مان خط می خورد
و من
- که منضبط ترین شاعر ِ این سرزمین بودم -
انحراف از معیار ِ وسوسه های ام را
طبق ِ ارزیابی ِ نمونه های ِ آماری اصلاح می کردم!

حتا ماه هم از ابتدا اصالت نداشت
فقط ایمانی آویزان و ساده بود
که بی درکی از خرد ِ جمعی ِ کهکشان
- مجذوب ِ انحنا و توالی -
عادت به از کجا به کجای ِ زمین کرده بود.



حالا
کلمات ِ من و فلسفه ی قمر
پا به ماه ِ پیشانی ِ خاکی ِ تو اند
که گوشه ی ثقلی گریزان از تقدس و تقدیر است
و اعتباری مدام ِ اندام های ِ سقوط و وسوسه !

1 مرداد 1388

شفق

تو
رویش ِ نازک ِ یاس های ِ مشرقی
نزدیک ِ رگ های ِ غلیظ ِ من
وقتی که آفتاب
در پایین ترین امکان ِ افق
مرتعش می شود.

روزگارم را به زلف ِ سیاه ات گره می زنم
و رنگ های ِ جا مانده ام را
پشت شبکیه ی چشمان ات
مچاله می کنم.

31 تیر 1388

وصله

آن که در اغتشاش ِ پراکنده ی گیسوان ِ تو شاه می شود من ام.
مـُلک ِ بی رد ِ پایی
که متهم به اسارت ِ شب های ِ پاک-باز است
و در بافه های ِ پرنده نشین اش
شورش،
فلسفه ای مفهومی ست
که مراحل ِ بدویت ِ انسان را وسوسه می کند.
با این همه
شهر ِ من تنهاست
و اعتقاد ِ بی بدیلی به رقم ِ مغلطه ای دارد
که بر دانش-نامه ی سی ساله ی من کشیده است.
و من
- که دستی به وسعت ِ آشوب اش برده ام -
تظاهرات ِ دیگری هم در آستین ِ بلندم دارم.
نخند عزیزم!
صرف نظر از علایم ِ انقراض
آن قدر هست که به زلف ِ دراز ِ تو قد دهد!

30 تیر 1388

شب دنباله دار

به سهراب اعرابی

تفنگ های ِ لاابالی که هیچ
سرزمینی که زیر ِ پوست مان ریشه دوانده بود هم
نوزده سالگی ات را به روی ِ خودش نیاورد.

غروب که شد
صورت ام را میان ِ خاک ِ سرخ ات پنهان کن ؛
آزادی باشد برای بعد!

29 تیر 1388

پرچم

طول ِ موج ِ فریاد
در حنجره ام
تا کم-بود ِ شاهدان ِ خط خورده را جبران کند.

سنگی که حوصله ی گازهای ِ اشک آور را برآشفت
عدالتی از ترازو وُ خدا خسته بود
که اجابت ِ دعا را
از گوشه های ِ محراب خط زد ؛
استخوان ِ شکسته ی این سرزمین
از گلوی ِ استجابت ِ هیچ خدایی پایین نمی رود.

زنهار متن!
هوای ِ گلوله های ِ عتیق کرده کلمات ام!

29 تیر 1388

یلدا

شب
جانماز ِ از آب نگذشته ای ست؛
مُهری بی پیشانی که متهم به عبودیتی منسوخ است.
آسمان
کتیبه ای باستانی از سنگ و سایه
که از اسارت خاک های موسمی آمده.

پلک های ام را - پشت به عصب های ِ راه شیری-
بر هم می گذارم
و اعتبار ِ مادرزاد ِ ابابیل را
در گودال های ِ ماه، چال می کنم.

شب
صراط ِ انفرادی و میله داری ست
که آسمان ِ کسی را پس نمی دهد.

28 تیر 1388

ضربان

دیواره ی رگ های ام را غروب
چنان درآماسیده
که تنگ نای ِ تنفس ام
تنها
گذرگاه ِ هوس های ِ موقتی ست.

بن بست ِ الکن ِ حنجره ام
هوای ِ امتداد ِ تو را کرده.
بگذارم
تا به احتمال ِ سینه ی تو بیافتم.
من که از خس خس ِ ثانیه ها واضح ترم
و خواب ام به این حاشای ِ بلند که می رسد!
بگذار
با همین سه دانگ صدای ِ تکفیر شده
خواب های تمام قدم را میان ِ سینه ات روایت کنم.

این جا
رویاها زود پیر می شوند
و وسوسه
به قصد ِ تقرب نیست
که شب زنده داری می کند!

27 تیر 1388

غیر ِ مردن

ضرب العجل ِ عشق را
نه زندگی
- که پشت اش به ما بود -
نه برگ های ِ تقویم
- که به هر جان کندنی بود تکرار می شدند -
بل که قطره ی اشکی تمام کرد
که صرف نظر از قوانین ِ محلی ِ جاذبه
برای ارتفاع ِ شک ِ من
سقوط ِ بلندی بود.
.
.
.
من از فرجام های ِ کوتاه شنیدم
که دنیا - همیشه - از اواسط ِ عشق
تا می خورد!

26 تیر 1388

پاییز

برای کژال

میهن, تعلقی چند پاره ست
و خدا
فاعل ِ شناسای ِ خری که پیش از شاخ آفرید :
هنوز ماه را دو شقه نکرده
مصحفی که انزال ِ لق ِ مؤمنان ِ کلافه بود،
سرسام ِ گل-دسته های ِ بی اذان ِ وطن شد.

میهن
ذهنیتی کهنه ست
و انسان
ارتکاب به سوژه ای تازه
که بی نیاز ِ شکافتن ِ دریا و ماه
گلو بند ِ خورشیدهای ِ مصلوب است.



ای تعلق ِ نخ نما!
مرا به چله نشینی ِ تابستانی ببر
که آتش ِ معرکه های ِ ممنوع ِ این دیار است
که تنها تابستان می داند
پاییز،
ابتلای ِ برگ به زندگی ست.

23 تیر 1388

تقلا

عشق
اجبار ِ صفات ِ تو ؛
و این سرنوشت ِ خالی
دلیل ِ محتمل ِ همه ی فردای ِ من است.

حالا که باران
در تکثر ِ اندام ِ توست
و معجزه
- افتاده تر از شیب ِ شانه های ِ تو -
به پایین دست ِ پنجره می تند،
چند مهتاب عاشقی کنم از پروای ِ پنجره؟
چه قدر باران بباورم
بر حوصله ی آفتاب؟



کسی ندید که کجای ِ خواب ِ تو پیله ام را برآشفت.

21 تیر 1388

عمارت

برای برگ های ِ تا اطلاع ثانوی قرمز ِ تقویم

وقتی سفاکان ِ بیت الحرام
اشاره ی شاخه های ِ نورسیده را به نور
سر می بریدند،
تقصیر ِ صدای ِ بلند ما نبود
اگر پرنده های ِ کوچه
لانه های ِ کال شان را پایین کشیدند.

ما فقط باورهامان را تلف کردیم :
از آب خوری های ِ بین راهی شنیده بودیم
که آبشار
ارتفاع ِ بیهوده ای ست که قوانین ِ دینامیک را هدر می دهد
و کوهستان
فقط اسباب ِ اسراف ِ سایه می شود.
از چراغ های ِ سوخته شنیده بودیم
که خورشید
تنها یک ستاره ی دم دستی ِ کهکشان است
که دست ِ بالا چهار میلیارد سال ِ دیگر دوام می آورد.

باور کن
تقصیر ِ قوانین نور نیست
اگر در مکاره ی جهل،
شاخه های ِ متظاهر ِ شب را
جای ِ خورشیدهای ِ طبیعی می فروشند.
تقصیر ِ آبشار نیست
که پس مانده های ِ تصفیه نشده ی باتلاق
برای آب های ِ آزاد مان
نیلوفری می کنند!

18 تیر 1388