تن های ِ از انگشتان ِ لمس افتاده بودیم.
روی هر اشاره ای که می کردیم
هوسی از دایره ی لغات مان خط می خورد
و من
- که منضبط ترین شاعر ِ این سرزمین بودم -
انحراف از معیار ِ وسوسه های ام را
طبق ِ ارزیابی ِ نمونه های ِ آماری اصلاح می کردم!
حتا ماه هم از ابتدا اصالت نداشت
فقط ایمانی آویزان و ساده بود
که بی درکی از خرد ِ جمعی ِ کهکشان
- مجذوب ِ انحنا و توالی -
عادت به از کجا به کجای ِ زمین کرده بود.
حالا
کلمات ِ من و فلسفه ی قمر
پا به ماه ِ پیشانی ِ خاکی ِ تو اند
که گوشه ی ثقلی گریزان از تقدس و تقدیر است
و اعتباری مدام ِ اندام های ِ سقوط و وسوسه !
روی هر اشاره ای که می کردیم
هوسی از دایره ی لغات مان خط می خورد
و من
- که منضبط ترین شاعر ِ این سرزمین بودم -
انحراف از معیار ِ وسوسه های ام را
طبق ِ ارزیابی ِ نمونه های ِ آماری اصلاح می کردم!
حتا ماه هم از ابتدا اصالت نداشت
فقط ایمانی آویزان و ساده بود
که بی درکی از خرد ِ جمعی ِ کهکشان
- مجذوب ِ انحنا و توالی -
عادت به از کجا به کجای ِ زمین کرده بود.
حالا
کلمات ِ من و فلسفه ی قمر
پا به ماه ِ پیشانی ِ خاکی ِ تو اند
که گوشه ی ثقلی گریزان از تقدس و تقدیر است
و اعتباری مدام ِ اندام های ِ سقوط و وسوسه !
1 مرداد 1388
