عشق
اجبار ِ صفات ِ تو ؛
و این سرنوشت ِ خالی
دلیل ِ محتمل ِ همه ی فردای ِ من است.
حالا که باران
در تکثر ِ اندام ِ توست
و معجزه
- افتاده تر از شیب ِ شانه های ِ تو -
به پایین دست ِ پنجره می تند،
چند مهتاب عاشقی کنم از پروای ِ پنجره؟
چه قدر باران بباورم
بر حوصله ی آفتاب؟
کسی ندید که کجای ِ خواب ِ تو پیله ام را برآشفت.
اجبار ِ صفات ِ تو ؛
و این سرنوشت ِ خالی
دلیل ِ محتمل ِ همه ی فردای ِ من است.
حالا که باران
در تکثر ِ اندام ِ توست
و معجزه
- افتاده تر از شیب ِ شانه های ِ تو -
به پایین دست ِ پنجره می تند،
چند مهتاب عاشقی کنم از پروای ِ پنجره؟
چه قدر باران بباورم
بر حوصله ی آفتاب؟
کسی ندید که کجای ِ خواب ِ تو پیله ام را برآشفت.
21 تیر 1388
