شب
جانماز ِ از آب نگذشته ای ست؛
مُهری بی پیشانی که متهم به عبودیتی منسوخ است.
آسمان
کتیبه ای باستانی از سنگ و سایه
که از اسارت خاک های موسمی آمده.
پلک های ام را - پشت به عصب های ِ راه شیری-
بر هم می گذارم
و اعتبار ِ مادرزاد ِ ابابیل را
در گودال های ِ ماه، چال می کنم.
شب
صراط ِ انفرادی و میله داری ست
که آسمان ِ کسی را پس نمی دهد.
جانماز ِ از آب نگذشته ای ست؛
مُهری بی پیشانی که متهم به عبودیتی منسوخ است.
آسمان
کتیبه ای باستانی از سنگ و سایه
که از اسارت خاک های موسمی آمده.
پلک های ام را - پشت به عصب های ِ راه شیری-
بر هم می گذارم
و اعتبار ِ مادرزاد ِ ابابیل را
در گودال های ِ ماه، چال می کنم.
شب
صراط ِ انفرادی و میله داری ست
که آسمان ِ کسی را پس نمی دهد.
28 تیر 1388
