وصله

آن که در اغتشاش ِ پراکنده ی گیسوان ِ تو شاه می شود من ام.
مـُلک ِ بی رد ِ پایی
که متهم به اسارت ِ شب های ِ پاک-باز است
و در بافه های ِ پرنده نشین اش
شورش،
فلسفه ای مفهومی ست
که مراحل ِ بدویت ِ انسان را وسوسه می کند.
با این همه
شهر ِ من تنهاست
و اعتقاد ِ بی بدیلی به رقم ِ مغلطه ای دارد
که بر دانش-نامه ی سی ساله ی من کشیده است.
و من
- که دستی به وسعت ِ آشوب اش برده ام -
تظاهرات ِ دیگری هم در آستین ِ بلندم دارم.
نخند عزیزم!
صرف نظر از علایم ِ انقراض
آن قدر هست که به زلف ِ دراز ِ تو قد دهد!

30 تیر 1388