دیواره ی رگ های ام را غروب
چنان درآماسیده
که تنگ نای ِ تنفس ام
تنها
گذرگاه ِ هوس های ِ موقتی ست.
بن بست ِ الکن ِ حنجره ام
هوای ِ امتداد ِ تو را کرده.
بگذارم
تا به احتمال ِ سینه ی تو بیافتم.
من که از خس خس ِ ثانیه ها واضح ترم
و خواب ام به این حاشای ِ بلند که می رسد!
بگذار
با همین سه دانگ صدای ِ تکفیر شده
خواب های تمام قدم را میان ِ سینه ات روایت کنم.
این جا
رویاها زود پیر می شوند
و وسوسه
به قصد ِ تقرب نیست
که شب زنده داری می کند!
چنان درآماسیده
که تنگ نای ِ تنفس ام
تنها
گذرگاه ِ هوس های ِ موقتی ست.
بن بست ِ الکن ِ حنجره ام
هوای ِ امتداد ِ تو را کرده.
بگذارم
تا به احتمال ِ سینه ی تو بیافتم.
من که از خس خس ِ ثانیه ها واضح ترم
و خواب ام به این حاشای ِ بلند که می رسد!
بگذار
با همین سه دانگ صدای ِ تکفیر شده
خواب های تمام قدم را میان ِ سینه ات روایت کنم.
این جا
رویاها زود پیر می شوند
و وسوسه
به قصد ِ تقرب نیست
که شب زنده داری می کند!
27 تیر 1388
