برای ِ خداحافظی
همان سکوت افاقه می‌کرد،
جای ِ آن همه اشک ِ کال که اجبارن با اضافه بارش به گرده كشید،
و واژه‌های ِ دل‌تنگی
که روبه‌روی ِ قفل دهان‌اش صف بسته بودند
تا همراه ِ خواب‌های ِ کهنه
ثانیه‌های ِ کپک‌زده
لب‌خند ِ به چرک نشسته
و گره ِ کور ِ روسری
تحویل ِ مهمان‌دار ِ پرواز دهد و - سبک‌بار -
شانه‌های ِ نحیف‌اش را با دست‌مال ِ بسته‌بندی شده‌ی ارلاین بتکاند.
روی ِ باند ِ خواب‌آلود ِ فرودگاه
- که تنها دست ِ کج‌سلیقه‌ای می‌توانست آن را میان سکوت ِ درندشت ِ بیابان رها کرده باشد -
فقط موتور ِ لکنده‌ی ِ هواپیمای ِ مسافری بود
که بر روی ِ توهم ِ جامانده از زمین زوزه می‌کشید.
21 مرداد 1387
