با سهم ِ کاملی از وعده‌های ِ پوچ
گل‌های ِ دامن‌اش را دست به سر می‌کند
و شانه به شانه‌‌ی ِ پیراهن ِ اجدادی - تاخورده و مرتب -
ته ِ چمدان ِ قدیمی می‌فرستد.
این
با شلوار ِ جین ِ تازه، بیش‌تر جور می‌آید؛
و با این شال ِ کشمیری
که پیش‌بینی‌ناپذیری ِ مُد ِ این روزها
خطر ِ انزوای ِ در تبعیدش را مرتفع کرده.
اگرچه این طرح‌های ِ ناتمام
که انگار فقط سوء ِ تفاهم هنری بوده‌اند،
کماکان
در جوار ِ مردی که مدتی میخ‌کوب ِ دیوار ِ اتاق بوده
باید خاک ِ خرت و پرت‌های ِ کارتن‌های ِ کهنه را بخورند.
حالا دیگر دور ِ خودش نمی‌چرخد:
امشب دنیا را دور خواهد زد
و فردا
در بیداری ِ بدون ِ تهدید ِ خواب‌های ِ گسسته،
- چون دنیادیده‌ای پیر -
به صبح ِ آن‌سوی ِ زمین خواهد پیوست.
31 مرداد 1387
