وقتی هلال ِ کمر‌گاه ِ تو
حلقه‌ی عاشقانه‌های ِ نونَوار شده
و از مدار ِ ساق‌های ِ سپیدت کلمات ِ مد ِ روز بالا می‌روند،
اندازه‌ی نیمه-عمر ِ عناصر ِ سوخته‌ی شعر ِ من که تعجب ندارد عزیز ِ من!
تقصیر ِ شعر نیست که دیگر از هیچ استعاره‌اش
سپیدی ِ گردن ِ تو بیرون نمی‌زند
و مَجازهای‌اش
حوالی ِ شانه‌های‌ات ازدحام نمی‌کنند.
حالا که تعویذ ِ چشمان ِ تو
حمایل ِ دریچه‌های ِ عبور شده
تقصیر ِ واژه‌های ِ من نیست اگر به گَرد نگاه ِ نامعلوم ِ تو نمی‌رسند.
3 آذر 1387
