به تصرف ِ خواب‌ام آمده بودی.
با اندوه ِ جامانده از شب‌های ِ شنبه
با ترس ِ صبح‌گاهی ِ نیمکت‌های ِ پاییزی ِ حیات ِ مدرسه
با بی‌اعتنایی ِ کاج ِ بلند ِ خانه‌ی قدیمی که از فصل‌ها صرف‌نظر کرده بود
و تن ِ مجروحی داشت، پر از جای ِ خالی ِ قایق‌های ِ کوچک ِ چوبی.
به دستان‌ام اشاره کردی
که می‌پنداشتی سهم ِ خوش‌بختی ِ ما را یک‌تنه ربوده بود.
من فقر را از جیب ِ متروک ِ کت ِ قدیمی ِ پدربزرگ بیرون‌کشیدم و نشان‌ات دادم.
شگفت تازه مانده بود فقر!
شگفت به پیری ِ ما طمع بسته بود.
جوانی ِ سرکش ِ هیچ نسلی در آن نمی‌مرد.
با خیال ِ عاصی ِ هیچ هوسی اوج نمی‌گرفت.
یک‌بار آن را از بلندای ِ کاج خانه‌ی قدیمی آویخته بودم.
به شکل ِ رقت‌بار ِ یک برگ سقوط کرده بود!
...
تو فقر را باور نداشتی
و به دستان‌ام اشاره کردی.
من شمع‌دانی‌های ِ دور ِ حوض را نشان‌ات دادم
که در بحبوحه‌ی شکفتن ِ مجهول ِ خود
فیروزه‌ای ِ کف ِ حوض را نشانه رفته بودند.
و همان چند دانه سیب ِ معلق ِ روی آب
کفاف ِ امید و سهم ِ ثروت‌شان را می‌داد.
...
تو سیب را باور نداشتی.
به دستان‌ام اشاره کردی
که به بوی ِ خاک‌روبه و فواره‌ی بی‌رمق ِ میان ِ حوض آغشته بود
و بار ِ روزهای ِ هفته و ماه و سال ِ خوش‌بختی‌مان را
- ارزان -
بر زمین کوفته بود.
18 اردیبهشت 1387
