تمام ِ فصل‌ها روی ِ پوست‌شان به زردی گراییده.
با این همه
این موزها هیچ‌وقت شعر نمی‌شوند
هیچ‌کس آن‌ها را به رسم ِ خوشه‌های ِ انگور در سبد واژه‌ها نمی‌چیند.
اما
حدقه‌های ِ جذام‌زده‌ی چشمان ِ من
تمام ِ ابهامات ِ رنگ ِ پوست ِ موز را می‌شناسد.
حتا به اتفاق‌های ِ عاریتی ِ انحنای ِ آن هم گاهی دل‌بسته می‌شود
که از آراست‌گی ِ زوایای ِ پرگار می‌گریزد
و شعاع ِ نامعینی از گونه‌های ِ تو را به وام گرفته.
با این‌که خوش‌رنگ‌تر نمی‌شوم از محاسبه‌ی سطح ِ کهیرهای ِ روی ِ پوست‌شان
نمی‌دانم
چرا این موزهای ِ بی‌اعتنا به قوانین ِ بی‌جان، هیچ‌وقت شعر نمی‌شوند.
26 اردیبهشت 1387
