چه هول‌ناك بود
هلال ِ نارس ِ نقره‌اي ِ آن شب‌ها
كه پرت افتاده بود گوشه‌ي آسمان و
فقط اشتغال ِ مضاعفي براي ِ سايه‌ها ايجاد مي‌كرد.
همان ايام كه خلوص ِ تاريكي
آغشته به شايبه‌ي ِروزنه‌هاي ِ مخفي ِ اميد بود
و بي‌سايه‌گي
متاع ِ ناياب ِ تمام شب‌ها شده بود.
ديوارها از ما قد كشيده بودند.
پشت ِ هم نبوديم
بوديم هم فرقي نمي‌كرد!
باز از سايه‌هامان كوتاه‌تر بوديم.
.
.
.
بانوي فلزي!
اين هلال ِ نقره‌اي
چندي‌ست مور‌ّب‌تر از چشمان تو مي‌تابد
بر سايه‌ي ِ اين گونه‌ها
كه از تمام-رخ‌ات جا مانده و
هم‌چنان بر ويرانه‌ي ِ خاطره‌هاي ِ تو قدم مي‌زند.
كاش مي‌شد
به زور ِ وصل ِ يك شب هم كه شده
روزنه‌هاي ِ بلاتكليف را از يأس ِ ابدي پر كرد.
هلال ِ نارس ِ نقره‌اي ِ آن شب‌ها
كه پرت افتاده بود گوشه‌ي آسمان و
فقط اشتغال ِ مضاعفي براي ِ سايه‌ها ايجاد مي‌كرد.
همان ايام كه خلوص ِ تاريكي
آغشته به شايبه‌ي ِروزنه‌هاي ِ مخفي ِ اميد بود
و بي‌سايه‌گي
متاع ِ ناياب ِ تمام شب‌ها شده بود.
ديوارها از ما قد كشيده بودند.
پشت ِ هم نبوديم
بوديم هم فرقي نمي‌كرد!
باز از سايه‌هامان كوتاه‌تر بوديم.
.
.
.
بانوي فلزي!
اين هلال ِ نقره‌اي
چندي‌ست مور‌ّب‌تر از چشمان تو مي‌تابد
بر سايه‌ي ِ اين گونه‌ها
كه از تمام-رخ‌ات جا مانده و
هم‌چنان بر ويرانه‌ي ِ خاطره‌هاي ِ تو قدم مي‌زند.
كاش مي‌شد
به زور ِ وصل ِ يك شب هم كه شده
روزنه‌هاي ِ بلاتكليف را از يأس ِ ابدي پر كرد.
12 اردي‌بهشت 1387
