هنوز روز بود.
من از اعتبار ِ پرواز گفتم
و تو
از خاطره‌ي ِ آتش
كه پرنده‌هاي ِ كوچه را خاكستر كرد.
هنوز اندكي روز بود.
من از ارتفاع ِ تابستاني ِ درخت ِ گيلاس گفتم
و تو
از كابوس ِ خاك و جاذبه
كه سي‌سالگي‌ات با شتاب در آن سقوط مي‌كرد.
هنوز شب نيامده بود.
من از خنده‌هاي ِ بازيگوش ِ كودكان ِ كوچه گفتم
و تو
از دم‌پايي‌هاي ِ رنگ‌پريده‌ي كودكي ِ خودت
كه در حيات خانه‌ي ِ قديمي جا مانده بود.
.
.
.
روز رفته بود.
پشت ما
پيشاني ِ تقدير گره مي‌خورد؛
و روبه‌رو
تا ابد
شب مي‌شد.
20 فروردين 1387
