از خطوط ِ درهم ِ پيشاني‌ات هم
مي‌شد
روايت ِ ناخواناي ِ تقديري شوم را فهميد :
پاره‌هاي ِ تو از پلك‌هاي‌ام رخت برمي‌بست.
و باريكه‌هايي از تن‌ام را
بر ثانيه‌هاي ِ وارونه مي‌خراشيد.
كوتاهي ِ شعر من به زلف ِدراز ِ تو برنمي‌گشت.
اين واژه‌هاي ِ فرتوت
قامت‌ْ قامت هم كه عريان مي‌شدند،
باز كفاف ِ هم‌خوابگي ِ فلزي ِ نگاه ات را نمي‌دادند
كه مدخلي در قاموس‌اش
به "خواهش" نپيوسته
و "خيانت" را
ذيل ِ "عشق" آورده بود.
گاهي
از تعبير ِ انحناي ِ گونه‌هاي‌ات هم مي‌ترسم!
مي‌شد
روايت ِ ناخواناي ِ تقديري شوم را فهميد :
پاره‌هاي ِ تو از پلك‌هاي‌ام رخت برمي‌بست.
و باريكه‌هايي از تن‌ام را
بر ثانيه‌هاي ِ وارونه مي‌خراشيد.
كوتاهي ِ شعر من به زلف ِدراز ِ تو برنمي‌گشت.
اين واژه‌هاي ِ فرتوت
قامت‌ْ قامت هم كه عريان مي‌شدند،
باز كفاف ِ هم‌خوابگي ِ فلزي ِ نگاه ات را نمي‌دادند
كه مدخلي در قاموس‌اش
به "خواهش" نپيوسته
و "خيانت" را
ذيل ِ "عشق" آورده بود.
گاهي
از تعبير ِ انحناي ِ گونه‌هاي‌ات هم مي‌ترسم!
7 اردي‌بهشت 1387
